نذر فرج

✅پرسش: حکم پوشیدن لباس سیاه چیست؟ آیا پیشوایان معصوم به ما سفارش کرده اند که در عزاداری لباس مشکی بپوشیم؟

✍️پاسخ:از جمله احکام لباس (چه در مورد نمازگزار و چه در غیر حالت نماز) کراهت پوشیدن لباس سیاه است. بهترین لباس، سفید است که بدان سفارش شده است. 

◾️امام صادق(علیه السلام) فرمود: “یکره السواد إلاّ فی ثلاثة الخفّ و العمامة و الکساء؛پوشیدن لباس سیاه مکروه است، مگر در سه مورد: کفش سیاه‌، عمامه سیاه و عبا یا قبای سیاه".

◾️در مورد پوشیدن لباس سیاه در مصیبت و عزای ائمه مخصوصاً حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) نه تنها کراهت ندارد،‌ بلکه چون از مصادیق تعظیم شعائر اسلامی است و باعث زنده نگه داشتن اهداف امام حسین(علیه السلام) می باشد،‌ دارای ثواب و اجر الهی است. بزرگانی همچون مرحوم آیت‌الله‌العظمی بروجردی در روز عاشورا قبای سیاه بر تن می‌کردند.

◾️از فرزند امام سجاد(علیه السلام) نقل شده که وقتی امام حسین(علیه السلام) به شهادت رسید،‌ زن های بنی هاشم لباس سیاه و خشن پوشیدند و از گرما و سرما شکوه نمی کردند و علی‌بن‌الحسین(علیه السلام) برای آنان طعام درست می کرد.

◾️بنابراین در پوشیدن لباس سیاه برای عزای امام حسین(علیه السلام)، هم چنین غذا دادن به عزاداران مورد تأیید امام سجاد(علیه السلام) بوده است. تأیید امام دلیل بر جواز بلکه بر رجحان آن است.

✅پرسش : چرا عزاداری امام حسین(علیه السلام) از اول محرم آغاز می‌شود..!؟

✍️پاسخ: دلایل مختلفی برای این امر ذکر شده است، که از جمله آن می‌توان به کسب آمادگی برای عزاداری در روز عاشورا اشاره کرد، عاشورا مصیبت کمی برای دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت نبوده است، برای عظمت مصیبت عاشورا همین حدیث نبوی بس که می‌فرمایند: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً»، یعنی «برای شهادت حسین علیه السلام، حرارت و گرمایی در دل‌های مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.»

?پس چنین حرارت و گرمایی ایجاد آمادگی می‌خواهد، توجه لازم دارد و دهه اول محرم صرف ایجاد توجه و آمادگی برای روز مصیبت بزرگ و روز عاشورا می‌شود.

?از سویی دیگر در کتب اسلامی مواردی آمده است، که نشان می‌دهد، اهل بیت(علیه السلام) از روز اول محرم عزاداری می‌کردند و این عزاداری‌ها در روز عاشورا به او می‌رسید، به عنوان مثال از امام رضا (علیه السلام) حدیث داریم مبنی بر اینکه: «انَ اَبی اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُری ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّی یَمْضِیَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ.…» که البته حدیث ادامه دار است و معنای آن چنین است: «هرگاه ماه محرّم فرا می‌رسید، پدرم دیگر خندان دیده نمی‌شد و غم و افسردگی بر او غلبه می‌یافت تا آنکه ده روز از محرّم می‌گذشت، روز دهم محرّم که می‌شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.»