گاهی موقعیت‌هایی که در آن قرار می‌گیریم، هدیهٔ خداست
روزی مداحی می‌گفت:
زمانی که مداحی می‌کردم و تازه‌کار بودم، همیشه در مجلس من مردی بود که از من بی‌دلیل متنفر بود.
هرگاه که نوبت مداحی‌ام می‌شد، برمی‌خاست و با حرکت دست طوری به مردم می‌فهماند که دوباره من با این صدای نابهنجارم شروع کردم.
این حرکت او باعث می‌شد هیچ‌کس کلام مداحی مرا اهمیت ندهد، و مجلس من چنان سرد می‌شد که بعد از چند خط خواندن تمام می‌کردم و می‌نشستم.
روز عاشورا که روضه واقعه اتمام‌حجت امام حسین (علیه‌السلام) در کربلا را می‌خواندم، همین فرد در مجلس چنین کرد.
طوری که من در وسط مداحی یک «یاحسین» جانسوز گفتم و با اخلاص تمام چنان شدید گریستم که از این گریستن من حال‌وهوای مجلس به مدد الهی عوض شد و دل‌ها به‌سوی کربلا رفت.
در خاتمه مجلس یکی از من سؤال کرد:
سابقه نداشت در مجلس، مداحی چنین وصل شود و گریه کند و مجلس را آتش کشد، چه شد؟!
گفتم:
حال امروز و اشک چشم امروزم را مدیون آن کسی هستم که همیشه دشمنش می‌پنداشتم ولی اکنون فهمیدم او فرستاده خدا و دوست من است.
می‌دانید چرا؟ چون با حرکت او در مجلس، وسط روضه اتمام‌حجت امام حسین در ظهر عاشورا در کربلا، دقیقا گویی خدا مرا در وسط میدان کربلا برد و حالات جانسوز امام را با تمام وجود در آن روز درک کردم که حضرت در حال اتمام‌حجت و معرفی خود بود که عمر سعد ملعون امر کرد بر طبل‌ها بزنند تا صدای امام به جایی نرسد.
آری! گاهی خدا چنان دوستمان دارد که ما را در موقعیت تجربه یک معنا قرار می‌دهد، به شرط اینکه صبوری کنیم تا نتیجه کار را بدانیم.
? اللهم عجل لولیک الفرج