نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۵۱

بار ديگر صدا در صحرا مى پيچد: “من مى خواهم عبّاس را ببينم"، امّا عبّاس پشت خيمه ايستاده و جواب او را نمى دهد. او نمى خواهد بدون اجازه امام با شمر هم كلام شود. 

امام حسين(علیه السلام) او را صدا مى زند: “عبّاسم! درست است كه شمر آدم فاسقى است، امّا صدايت مى كند. برو ببين از تو چه مى خواهد؟".269 

اگر امر امام نبود او هرگز جواب شمر را نمى داد. 

عبّاس سوار بر اسب، خود را به شمر مى رساند و مى گويد: 

ــ چه مى گويى و چه مى خواهى؟ 

ــ تو خواهر زاده من هستى. من برايت امان نامه آورده ام و آمده ام تا تو را از كشته شدن نجات دهم.270 

ــ نفرين خدا بر تو و امان نامه ات. ما در امان باشيم و فرزند پيامبر در ناامنى باشد؟ دستانت بريده باد، اى شمر! تو مى خواهى ما برادر خود را رها كنيم، هرگز!271 

پاسخ فرزند على(علیه السلام) آن قدر محكم و قاطع بود كه جاى هيچ حرفى نماند. 

شمر كه مى بيند نقشه اش با شكست روبرو شده خشمگين و خجل به سوى اردوگاه سپاه كوفه برمى گردد. 

عبّاس هم به سوى خيمه ها مى آيد. چه فكرى كرده بود آن شمر سيه دل؟ عبّاس و جدايى از حسين(علیه السلام)؟ عبّاس و بی وفايى و پيمان شكنى؟ هرگز!272 

اكنون عبّاس نزديك خيمه هاست. نگاه كن! همه به استقبالش مى آيند. خيمه نشينان، بار ديگر جان مى گيرند و زنده مى شوند. گويى كلام عبّاس در پشتيبانى از حسين(علیه السلام)، نسيم خنكى در صحراى داغ كربلا بود. 

عبّاس، با ادب و تواضع از اسب پياده مى شود و خدمت امام حسين(علیه السلام) مى رسد. تبسمى شيرين بر لب هاى امام نشسته است. آرى! تماشاى قامت رشيد عبّاس چه شوق و لذّتى به قلب امام مى بخشد. 

امام دست هاى خود را مى گشايد و عبّاس را در آغوش مى گيرد و مى بوسد. 

* * * 

امشب همراه من باش! امشب، شب جمعه، شب عاشوراست. 

به چشم هايت التماس كن كه به خواب نرود امشب شورانگيزترين شب تاريخ است. 

آن طرف را نگاه كن كه چگونه شيطان قهقهه مى زند. صداى پاى كوبى و رقص و شادمانيش در همه جا پيچيده و گويى ابليس امشب و در اين جا، سى و سه هزار دهان باز كرده و مى خندد! 

اين طرف صداها آرام است. همچون صداى آبى زلال كه مى رود تا به دريا بپيوندد. 

آيا صداى تپش عشق را مى شنوى؟ همه فرشتگان آمده اند تا اشكِ دوستان خدا را كه بر گونه ها نشسته است ببينند. عدّه اى در سجده اند و عدّه اى در ركوع. زمزمه هاى تلاوت قرآن به گوش مى رسد.273 

عمرسعد نيروهاى گشتى اش را به اطراف خيمه هاى امام فرستاده تا اوضاع اردوگاه امام را، براى او گزارش كنند.  

يكى از آنها هنگامى كه از نزديكى خيمه ها عبور مى كند، فرياد مى زند: “خدا را شكر، كه ما خوبان از شما گنهكاران جدا شديم!".274 

بُرير اين سخن را مى شنود و با خود مى گويد: عجب! كار به جايى رسيده است كه اين نامردان افتخار مى كنند كه از امام حسين(علیه السلام)جدا شده اند؟ يعنى تبليغات عمرسعد با آنها چه كرده است؟ 

اكنون بُرير با صداى بلند فرياد مى زند: 

ــ خيال مى كنى كه خدا تو را در گروه خوبان قرار داده است؟ 

ــ تو كيستى؟ 

ــ من بُرَير هستم. 

ــ اى بُرَير! تو را مى شناسم. 

ــ آيا نمى خواهى توبه كنى و به سوى خدا باز گردى؟ 

معلوم است كه جواب او منفى است. قلب اين مردم آن قدر سياه شده كه ديگر سخن هيچ كس در آنها اثرى ندارد.275

به هرحال، اين جا همه مشغول نماز و دعا هستند. البته خيال نكن كه فقط امشب شب دعا و نماز است. اكنون اوّل شب است. بايد منتظر بمانيم تا نگهبانان عمرسعد به خواب بروند، آن گاه كارهاى زيادى هست كه بايد انجام دهيم. 

امام حسين(علیه السلام) براى امشب چند برنامه دارد. 

* * * 

زينب(سلام الله علیها) در خيمه امام سجّاد(علیه السلام) نشسته است. او پرستار پسر برادر است. 

اين خواست خداوند بود كه نسل حضرت فاطمه(سلام الله علیها) در زمين حفظ شود. بنابراين، به اراده خداوند، امام سجّاد(علیه السلام) اين روزها را در بستر بيمارى به سر برد. 

امام حسين(علیه السلام) كنار بستر فرزند خود مى رود. حال او را جويا مى شود و سپس از آن خيمه بيرون مى آيد. 

امام حسين(علیه السلام) به سوى خيمه خود مى رود. جَوْن ( غلام امام حسين(علیه السلام ) كنار خيمه نشسته است و در حال تيز كردن شمشير امام است.276 

صداى نرم و آرام صيقل خوردن شمشير با زمزمه اى آرام درهم مى پيچد. 

اين زمزمه حزين براى زينب(سلام الله علیها) تازگى دارد، اگر چه خيلى هم آشناست. 

خداى من اين صداى كيست كه چنين غريبانه شعر مى خواند؟ آرى! اين صداى برادرم حسين(علیه السلام) است: 

يا دَهْـرُ اُفٍّ لَكَ مِنْ خَليـل***كَم لَكَ بِالإشراقِ والأصيلِ 

اى روزگار، اف بر تو باد كه تو ميان دوستان جدايى مى افكنى. به راستى كه سرانجام همه انسان ها مرگ است.277

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

            ❣﷽❣

قسمت۵۰

بیست سوار در مقابل هزاران نفر ایستاده اند. یکی از آنها حبیب بن مڟاهر است. دیگری زهیر و ……

اکنون باید از فرصت استفاده كرد و اين قوم گمراه را نصيحت كرد. 

حَبيب بن مظاهر رو به سپاه كوفه مى كند و مى گويد: “روز قيامت چه پاسخى خواهيد داشت وقتى كه پيامبر از شما بپرسد چرا فرزندم را كشتيد؟" 

در ادامه زُهير به سخن مى آيد: “من خير شما را مى خواهم. از خدا بترسيد. چرا در گروه ستم كاران قرار گرفته ايد و براى كشتن بندگان خوبِ خدا جمع شده ايد". 

يك نفر از ميان جمعيّت مى گويد: 

ــ زُهير! تو كه طرفدار عثمان بودى. پس چه شد كه اكنون شيعه شده اى و از حسين طرفدارى مى كنى؟ 

ــ من به حسين نامه ننوشته بودم و او را دعوت نكرده و به او وعده يارى نيز، نداده بودم، امّا در راه مكّه، راه سعادت خويش را يافتم و شيعه حسين شدم. او فرزند پيامبر ماست. من آماده ام تا جان خود را فداى او كنم تا حقّ پيامبر را ادا كرده باشم.262 

آرى، آنها آن قدر كوردل شده اند كه گويى اصلا سخنان حبيب و زهير را نشنيده اند.  

* * * 

عبّاس خدمت امام حسين(علیه السلام) مى آيد و سخن سپاه كوفه را باز مى گويد. 

امام مى فرمايد: “عبّاسم! به سوى اين سپاه برو و از آنها بخواه تا يك شب به ما فرصت بدهند. ما مى خواهيم شبى ديگر با خداى خويش راز و نياز كنيم و نماز بخوانيم. خدا خودش مى داند كه من چقدر نماز و سخن گفتن با او را دوست دارم".263 

عبّاس به سرعت باز مى گردد. همه نگاه ها به سوى اوست. به راستى، او چه پيامى آورده است؟ 

او در مقابل سپاه كوفه مى ايستد و مى گويد: “مولايم حسين از شما مى خواهد كه امشب را به ما فرصت دهيد".264 

سكوت بر سپاه كوفه حاكم مى شود. پسر پيامبر يك شب از ما فرصت مى خواهد. عمرسعد سكوت را مى شكند و به شمر مى گويد: “نظر تو در اين باره چيست؟” امّا شمر نظرى نمى دهد.265

عمرسعد نگاهى به فرماندهان خود مى كند و نظر آنها را جويا مى شود. آنها هم سكوت مى كنند، در حالى كه همه در شك و ترديد هستند. از يك سو مى خواهند هر چه زودتر به وعده هاى طلايى ابن زياد دست يابند و از سويى ديگر امام حسين(علیه السلام) از آنها يك شب فرصت مى خواهد.  

اين جاست كه فرمانده نيروهاى محافظ فرات ( عمرو بن حجّاج ) سكوت را مى شكند و مى گويد: “شما عجب مردمى هستيد! به خدا قسم، اگر كفّار از شما چنين درخواستى مى كردند، مى پذيرفتيد. اكنون كه پسر پيامبر چنين خواسته اى را از شما دارد، چرا قبول نمى كنيد؟"266 

همه منتظر تصميم عمرسعد هستند. به راستى، او چه تصميمى خواهد گرفت؟ عمرسعد فكر مى كند و با زيركى به اين نتيجه مى رسد كه اگر الآن دستور حمله را بدهد، نيروهايش روحيّه لازم را نخواهند داشت. 

او دستور عقب نشينى مى دهد و سپاه كوفه به سوى اردوگاه باز مى گردد. عبّاس و همراهانش نيز، به سوى خيمه ها باز مى گردند.267 

تنها امشب را فرصت داريم تا نماز بخوانيم و با خدا راز و نياز كنيم.

غروب روز تاسوعا نزديك مى شود. امام در خيمه خود نشسته است. 

پس از آن همه هياهوى سپاه كوفه، اكنون با پذيرش پيشنهاد امام، سكوت در اين دشت حكم فرماست و همه به فردا مى انديشند. 

صدايى سكوت صحرا را مى شكند: “كجايند خواهر زادگانم؟". 

با شنيدن اين صدا، همه از خيمه ها بيرون مى دوند. 

آنجا را نگاه كن! اين شمر است كه سوار بر اسب و كمى دورتر، رو به خيمه ها ايستاده و فرياد مى زند: “خواهر زادگانم! كجاييد؟ عبّاس كجاست؟ عبدالله و عثمان، فرزندان اُمُّ البَنين كجا هستند؟"268 

شمر نقشه اى در سر دارد. او ساعتى پيش، شاهد شجاعت عبّاس بود و ديد كه او چگونه سپاهى را متوقّف كرد. به همين دليل تصميم دارد اين مرد دلاور، عبّاس را از امام حسين(علیه السلام) جدا كند. 

او مى داند عبّاس به تنهايى نيمى از لشكر امام حسين(علیه السلام) است. همه دل ها به او خوش است و آرامش اين جمع به وجود اوست. 

حتماً مى دانى كه اُم ّالبَنين، مادر عبّاس و همسر حضرت على(علیه السلام) و از قبيله بنى كِلاب است. شمر نيز، از همان قبيله است و براى همين، عبّاس را خواهر زاده خود خطاب مى كند. 

بار ديگر صدا در صحرا مى پيچد: “من مى خواهم عبّاس را ببينم"، امّا عبّاس پشت خيمه ايستاده و جواب او را نمى دهد. او نمى خواهد بدون اجازه امام با شمر هم كلام شود. 

امام حسين(علیه السلام) او را صدا مى زند: “عبّاسم! درست است كه شمر آدم فاسقى است، امّا صدايت مى كند. برو ببين از تو چه مى خواهد؟".269 

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

            ❣﷽❣

قسمت۴۹

شمر كه احساس مى كند بازى را باخته است، سرش را پايين مى اندازد. عمرسعد خيلى زيرك است و مى داند كه شمر تشنه قدرت و رياست است و اگر او را به حال خود رها كند، مايه درد سر خواهد شد. بدين ترتيب تصميم مى گيرد كه از راه رفاقت كارى كند تا هم از شرّ او راحت شود و هم از او استفاده كند. 

ــ اى شمر! من تو را فرمانده نيروهاى پياده مى كنم. هر چه سريع تر برو و نيروهايت را آماده كن.255 

ــ چشم، قربان! 

بدين ترتيب، عمرسعد براى رسيدن به اهداف خود بزرگ ترين رقيب خود را اين گونه به خدمت مى گيرد. 

سپاه كوفه سراسر جوش و خروش است. همه آماده اند تا به سوى امام حسين(علیه السلام)حمله كنند. 

سواره نظام، پياده نظام، تيراندازها و نيزه دارها همه آماده و مرتّب ايستاده اند. 

عمرسعد با تشريفات خاصّى در جلوى سپاه قرار مى گيرد. 

آنجا را نگاه كن! امروز او فرمانده بيش از سى و سه هزار نيرو است. همه منتظر دستور او هستند. آيا شما مى دانيد عمرسعد چگونه دستور حمله را مى دهد؟

اين صداى عمرسعد است كه مى شنوى: “اى لشكر خدا، پيش به سوى بهشت"!256 

درست شنيديد! اين صداى اوست: “اگر در اين جنگ كشته شويد شما شهيد هستيد و به بهشت مى رويد. شما سربازانى هستيد كه در راه خدا مبارزه مى كنيد. حسين از دين خدا خارج شده و مى خواهد در امّت اسلامى اختلاف بيندازد. شما براى حفظ و بقاى اسلام شمشير مى زنيد". 

همسفرم! مظلوميّت امام حسين(علیه السلام) فقط در تشنگى و كشته شدنش نيست. يكى ديگر از مظلوميّت هاى او اين است كه دشمنان براى رسيدن به بهشت، با او جنگيدند. براى اين مصيبت نيز، بايد اشك ماتم ريخت كه امام حسين(علیه السلام) را به عنوان دشمن خدا معرّفى كردند. 

تبليغات عمرسعد كارى كرد كه مردم نادان و بی وفاى كوفه، باور كردند كه امام حسين(علیه السلام) از دين خارج شده و كشتن او واجب است. 

آنها با عنصر دين به جنگ امام حسين(علیه السلام) آمدند. به عبارت ديگر، آنها براى زنده كردن اسلامِ ساختگى، با اسلام واقعى جنگيدند .

امام حسين(علیه السلام) كنار خيمه نشسته است. بی وفايى كوفيان دل او را به درد آورده است.  

لحظاتى خواب به چشم آن حضرت مى آيد. در خواب مهمان جدّش پيامبرمى شود. پيامبر به ايشان مى فرمايد: “اى حسين! تو به زودى، مهمان ما خواهى بود".257 

صداى هياهوى سپاه كوفه به گوش مى رسد! زينب(سلام الله علیها) از خيمه بيرون مى آيد و نگاهى به صحراى كربلا مى كند. 

خداى من! حمله كوفيان آغاز شده است. آنها به سوى ما مى آيند. شمشيرها و نيزه ها در دست، همچون سيل خروشان در حركت اند. 

زينب(سلام الله علیها) سراسيمه به سوى خيمه برادر مى آيد، امّا مى بيند كه برادرش، سر روى زانو نهاده و گويى خوابش برده است. نزديك مى آيد و كنار او مى نشيند و به آرامى مى گويد: “برادر! آيا اين هياهو را مى شنوى؟ دشمنان به سوى ما مى آيند".258 

امام سر خود را از روى زانوهايش بلند مى كند. خواهر را كنار خود مى بيند و مى گويد: “اكنون نزد پيامبر بودم. او به من فرمود: به زودى مهمان من خواهى بود". 

زينب(سلام الله علیها) نگاهى به برادر دارد و نيم نگاهى به سپاهى كه به اين طرف مى آيند. او متوجّه مى شود كه بايد از برادر دل بكند. برادر عزم سفر دارد. اشكى كه در چشمان زينب(سلام الله علیها) حلقه زده بود فرو مى ريزد. 

گريه او به گوش زن ها و بچّه ها مى رسد و موجى از گريه در خيمه ها به پا مى شود. 

امام به او مى فرمايد: “خواهرم، آرام باش!".259 

سپاه كوفه به پيش مى آيد. امام از جا برمى خيزد و به سوى برادرش عبّاس مى رود و مى فرمايد: “جانم فدايت!". 

درست شنيدى، امام حسين(علیه السلام) به عبّاس چنين مى گويد: “جانم فدايت، برو و ببين چه خبر شده است؟ اينان كه چنين با شتاب مى آيند چه مى خواهند؟".260

عبّاس بر اسب سوار مى شود و همراه بيست نفر از ياران امام به سوى سپاه كوفه حركت مى كند. چهره مصمّم و آرام عبّاس، آرامش عجيبى به خيمه نشينان مى دهد. آرى! تا عبّاس پاسدار خيمه هاست غم به دل راه ندارد. 

* * * 

عباس، پسر على(علیه السلام)، شير بيشه ايمان مى غرّد و مى تازد. 

گويا حيدر كرّار است كه حمله ور مى شود. صداى عبّاس در صحراى كربلا مى پيچد. سى و سه هزار نفر، يك مرتبه، در جاى خود متوقّف مى شوند. 

ــ شما را چه شده است؟ از اين آشوب و هجوم چه مى خواهيد؟ 

ــ دستور از طرف ابن زياد آمده است كه يا با يزيد بيعت كنيد يا آماده جنگ باشيد. 

ــ صبر كنيد تا پيام شما را به امام حسين(علیه السلام) برسانم و جواب بياورم. 

عبّاس به سوى خيمه امام حسين(علیه السلام) بر می گردد. 261

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

            ❣﷽❣

قسمت ۴۸

شمر يكى از فرماندهان عالى مقام ابن زياد بود و انتظار داشت كه ابن زياد او را به عنوان فرمانده كلّ سپاه كوفه انتخاب كند. به همين دليل، از روز سوم محرّم كه عمرسعد به عنوان فرمانده كل سپاه معيّن شد، به دنبال ضربه زدن به عمرسعد بود و سرانجام هم موفق شد. 

اكنون او فرمان قتل عمرسعد را نيز در دست دارد و او منتظر است كه عمرسعد فقط اندكى در جنگ با امام حسين(علیه السلام) معطّل كند، آن وقت با يك ضربه شمشير گردن او را بزند و خودش فرماندهى سپاه را به عهده بگيرد. 

آرى! شمر هم به عشق به دست آوردن فرماندهى كلّ سپاه، ابن زياد را از اجراى نقشه صلح عمرسعد منصرف كرد. البته فكر جايزه هاى بزرگ يزيد هم در اين ميان بى تأثير نبود. شمر مى خواست به عنوان سردار بزرگ در پيروزى كربلا معروف شود و با اين عنوان نزد يزيد مقام پيدا كند. 

اكنون شمر با چهارهزار سرباز به سوى كربلا به پيش مى تازد.251 

* * * 

عصر روز تاسوعاست. هواى بسيار گرم اين بيابان همه را به ستوه آورده است. 

عمرسعد با عدّه اى از ياران خود به سوى فرات حركت مى كند. او مى خواهد در آب فرات آب تنى كند.  

به به، چه آب خنك و با صفايى! صداى خنده و قهقهه بلند است.  

واى بر تو! آب را بر كودكان حسين بسته اى و خودت در آن لذت مى برى. 

در اين هنگام سوارى از راه مى رسد. گويى از راهى دور آمده است. 

ــ من بايد همين حالا عمرسعد را ببينم. 

ــ فرمانده آب تنى مى كند، بايد صبر كنى. 

ــ من از كوفه مى آيم و خبر مهمّى براى او دارم. 

به عمرسعد خبر مى دهند و او اجازه مى دهد تا آن مرد نزدش برود. 

عمرسعد او را شناخت زيرا پول زيادى به او داده است تا خبرهاى مهم اردوگاه ابن زياد را براى او بياورد. 

ــ اى عمرسعد! به هوش باش! شمر در راه است و مى خواهد گردن تو را بزند. 

ــ آخر مگر من چه كرده ام؟ 

ــ خبر ملاقات تو با حسين به گوش ابن زياد رسيده و او خيلى خشمگين شده و به شمر دستور داده است تا به كربلا بيايد. تو بايد خيلى زود جنگ با حسين را آغاز كنى و اگر بخواهى لحظه اى ترديد كنى شمر از راه خواهد رسيد و گردن تو را خواهد زد.252 

عمرسعد به فكر فرو مى رود. وقتى ابن زياد به او پيشنهاد كرد كه به كربلا برود، به او جايزه و پول فراوان داد و احترام زيادى براى او قائل بود.  

او به اين خيال به كربلا آمد تا كارى كند كه جنگ برپا نشود و توانسته بود از روز سوم محرّم تا به امروز شروع جنگ را عقب بياندازد، امّا اكنون اگر بخواهد به صلح بينديشد جانش در خطر است. او فرصتى ندارد و شمر به زودى از راه مى رسد. 

عمرسعد از فرات بيرون آمد. لباس خود را پوشيد و پس از ورود به خيمه فرماندهى، دستور داد تا شيپور جنگ زده شود.253 

نگاه كن! همه سپاه كوفه به تكاپو افتادند. چه غوغايى بر پا شده است! 

همه سربازان خوشحال اند كه سرانجام دستور حمله صادر شده است. زيرا آنها هفت روز است كه در اين بيابان معطل اند. 

عمرسعد زره بر تن كرده و شمشير در دست مى گيرد. 

* * * 

شمر اين راه را به اين اميد طى مى كند كه گردن عمرسعد را بزند و خود فرمانده بيش از سى و سه هزار سرباز شود. شمر با خود فكر مى كند كه اگر او فرمانده سپاه كوفه بشود، يزيد جايزه بزرگى به او خواهد داد. 

شمر كيسه هاى طلا را در دست خود احساس مى كند و شايد هم به فكر حكومت منطقه مركزى ايران است. بعيد نيست كه اگر او عمرسعد را از ميان بردارد، ابن زياد او را امير رى كند، امّا 

شمر خبر ندارد كه عمرسعد از همه جريان با خبر شده است و نمى گذارد در اين عرصه رقابت، بازنده شود. 

شمر به كربلا مى رسد و مى بيند كه سپاه كوفه آماده حمله است. او نزد عمرسعد مى آيد. عمرسعد را مى بيند كه لباس رزم پوشيده و شمشير در دست گرفته است. به او مى گويد: “اى عمرسعد، نامه اى از طرف ابن زياد برايت آورده ام". 

عمرسعد نامه را مى گيرد و خود را به بى خبرى مى زند و خيلى عادى شروع به خواندن آن مى كند. صداى قهقهه عمرسعد بلند مى شود: “آمده اى تا 

فرمانده كل قوّا شوى، مگر من مرده ام؟! نه، اين خيال ها را از سرت بيرون كن. من خودم كار حسين را تمام مى كنم".254 

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

            ❣﷽❣

قسمت۴۷

عمرسعد به خيمه خود باز گشته است. در حالى كه خواب به چشم او نمى آيد. 

وجدانش با او سخن مى گويد: “تو مى خواهى با پسر پيامبر بجنگى؟ تو آب را بر روى فرزندان زهرا(سلام الله علیها) بسته اى؟". 

به راستى، عمرسعد چه كند؟ عشق حكومت رى، لحظه اى او را رها نمى كند. سرانجام فكرى به ذهن او مى رسد: “خوب است نامه اى براى ابن زياد بنويسم". 

او قلم و كاغذ به دست مى گيرد و چنين مى نويسد: “شكر خدا كه آتش فتنه خاموش شد. حسين به من پيشنهاد داده است تا به او اجازه دهم به سوى مدينه برگردد. خير و صلاح امّت اسلامى هم در قبول پيشنهاد اوست".244 

عمرسعد، نامه را به پيكى مى دهد تا هر چه سريع تر آن را به كوفه برساند. 

امروز پنج شنبه، نهم محرّم و روز تاسوعا است. 

خورشيد بالا آمده است. ابن زياد در اردوگاه كوفه در خيمه فرماندهى نشسته است. امروز نيز، هزاران نفر به سوى كربلا اعزام خواهند شد. دستور او اين است كه همه مردم بايد براى جنگ بيايند و اگر مردى در كوفه بماند، گردنش زده خواهد شد. 

فرستاده عمرسعد نزد ابن زياد مى آيد. 

ــ هان، از كربلا چه خبر آورده اى؟ 

ــ قربانت شوم، هر خبرى كه مى خواهيد داخل اين نامه است. 

ابن زياد نامه را مى گيرد و آن را باز كرده و مى خواند. نامه بوى صلح و آرامش مى دهد. او به فرماندهان خود مى گويد: “اين نامه مرد دل سوزى است. پيشنهاد او را قبول مى كنم".245 

او تصميم مى گيرد نامه اى به يزيد بنويسد و اطّلاع دهد كه امام حسين(علیه السلام) حاضر است به مدينه برگردد. ريختن خون امام حسين(علیه السلام)براى حكومت بنى اُميّه، بسيار گران تمام خواهد شد و موج نارضايتى مردم را در پى خواهد داشت. 

او در همين فكرهاست كه ناگهان صدايى به گوش او مى رسد: “اى ابن زياد، مبادا اين پيشنهاد را قبول كنى!". 

خدايا، اين كيست كه چنين گستاخانه نظر مى دهد؟ 

او شمر است كه فرياد بر آورده: “تو نبايد به حسين اجازه دهى به سوى مدينه برود. اگر او از محاصره نيروهاى تو خارج شود هرگز به او دست پيدا نخواهى كرد. بترس از روزى كه شيعيان او دورش را بگيرند و آشوبى بزرگ تر بر پا كنند".246

ابن زياد به فكر فرو مى رود. شايد حق با شمر باشد. او با خود مى گويد: “اگر امروز، امير كوفه هستم به خاطر جنگ با حسين است. وقتى كه حسين، مسلم را به كوفه فرستاد، يزيد هم مرا امير كوفه كرد تا قيام حسين را خاموش كنم". 

آرى، ابن زياد مى داند كه اگر بخواهد همچنان در مقام رياست بماند، بايد مأموريّت مهمّ خود را به خوبى انجام دهد. نقشه كشتن امام حسين(علیه السلام) در مدينه، با شكست روبرو شده و طرح ترور امام در مكّه نيز، موفق نبوده است. پس حال بايد فرصت را غنيمت شمرد. 

اين جاست كه ابن زياد رو به شمر مى كند و مى گويد: 

ــ آفرين! من هم با تو موافقم. اكنون كه حسين در دام ما گرفتار شده است نبايد رهايش كنيم.247 

ــ اى امير! آيا اجازه مى دهى تا مطلبى را به شما بگويم كه هيچ كس از آن خبرى ندارد؟ 

ــ چه مطلبى؟ 

ــ خبرى از صحراى كربلا. 

ــ اى شمر! خبرت را زود بگو. 

ــ من تعدادى جاسوس را به كربلا فرستاده ام. آنها به من خبر داده اند كه عمرسعد شب ها با حسين ارتباط دارد و آنها با يكديگر سخن مى گويند.248 

ابن زياد از شنيدن اين خبر آشفته مى شود و مى فهمد كه چرا عمرسعد اين قدر معطّل كرده و دستور آغاز جنگ را نداده است. 

ابن زياد رو به شمر مى كند و مى گويد: “اى شمر! ما بايد هر چه سريع تر جنگ با حسين را آغاز كنيم. تو به كربلا برو و نامه مرا به عمرسعد برسان. اگر ديدى كه او از جنگ با حسين شانه خالى مى كند بى درنگ گردن او را بزن و خودت فرماندهى نيروها را به عهده بگير و جنگ را آغاز كن".249 

ابن زياد دستور مى دهد نامه مأموريّت شمر نوشته شود. شمر به عنوان جانشين عمرسعد به سوى كربلا مى رود. 

مايلى نامه ابن زياد به عمرسعد را برايت بخوانم:

 "اى عمرسعد، من تو را به كربلا نفرستادم تا از حسين دفاع كنى و اين قدر وقت را تلف كنى. بدون درنگ از حسين بخواه تا با يزيد بيعت كند و اگر قبول نكرد جنگ را شروع كن و حسين را به قتل برسان. فراموش نكن كه تو بايد بدن حسين را بعد از كشته شدنش، زير سمّ اسب ها قرار بدهى زيرا او ستم كارى بيش نیست “. 250 

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج