نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۴۹

شمر كه احساس مى كند بازى را باخته است، سرش را پايين مى اندازد. عمرسعد خيلى زيرك است و مى داند كه شمر تشنه قدرت و رياست است و اگر او را به حال خود رها كند، مايه درد سر خواهد شد. بدين ترتيب تصميم مى گيرد كه از راه رفاقت كارى كند تا هم از شرّ او راحت شود و هم از او استفاده كند. 

ــ اى شمر! من تو را فرمانده نيروهاى پياده مى كنم. هر چه سريع تر برو و نيروهايت را آماده كن.255 

ــ چشم، قربان! 

بدين ترتيب، عمرسعد براى رسيدن به اهداف خود بزرگ ترين رقيب خود را اين گونه به خدمت مى گيرد. 

سپاه كوفه سراسر جوش و خروش است. همه آماده اند تا به سوى امام حسين(علیه السلام)حمله كنند. 

سواره نظام، پياده نظام، تيراندازها و نيزه دارها همه آماده و مرتّب ايستاده اند. 

عمرسعد با تشريفات خاصّى در جلوى سپاه قرار مى گيرد. 

آنجا را نگاه كن! امروز او فرمانده بيش از سى و سه هزار نيرو است. همه منتظر دستور او هستند. آيا شما مى دانيد عمرسعد چگونه دستور حمله را مى دهد؟

اين صداى عمرسعد است كه مى شنوى: “اى لشكر خدا، پيش به سوى بهشت"!256 

درست شنيديد! اين صداى اوست: “اگر در اين جنگ كشته شويد شما شهيد هستيد و به بهشت مى رويد. شما سربازانى هستيد كه در راه خدا مبارزه مى كنيد. حسين از دين خدا خارج شده و مى خواهد در امّت اسلامى اختلاف بيندازد. شما براى حفظ و بقاى اسلام شمشير مى زنيد". 

همسفرم! مظلوميّت امام حسين(علیه السلام) فقط در تشنگى و كشته شدنش نيست. يكى ديگر از مظلوميّت هاى او اين است كه دشمنان براى رسيدن به بهشت، با او جنگيدند. براى اين مصيبت نيز، بايد اشك ماتم ريخت كه امام حسين(علیه السلام) را به عنوان دشمن خدا معرّفى كردند. 

تبليغات عمرسعد كارى كرد كه مردم نادان و بی وفاى كوفه، باور كردند كه امام حسين(علیه السلام) از دين خارج شده و كشتن او واجب است. 

آنها با عنصر دين به جنگ امام حسين(علیه السلام) آمدند. به عبارت ديگر، آنها براى زنده كردن اسلامِ ساختگى، با اسلام واقعى جنگيدند .

امام حسين(علیه السلام) كنار خيمه نشسته است. بی وفايى كوفيان دل او را به درد آورده است.  

لحظاتى خواب به چشم آن حضرت مى آيد. در خواب مهمان جدّش پيامبرمى شود. پيامبر به ايشان مى فرمايد: “اى حسين! تو به زودى، مهمان ما خواهى بود".257 

صداى هياهوى سپاه كوفه به گوش مى رسد! زينب(سلام الله علیها) از خيمه بيرون مى آيد و نگاهى به صحراى كربلا مى كند. 

خداى من! حمله كوفيان آغاز شده است. آنها به سوى ما مى آيند. شمشيرها و نيزه ها در دست، همچون سيل خروشان در حركت اند. 

زينب(سلام الله علیها) سراسيمه به سوى خيمه برادر مى آيد، امّا مى بيند كه برادرش، سر روى زانو نهاده و گويى خوابش برده است. نزديك مى آيد و كنار او مى نشيند و به آرامى مى گويد: “برادر! آيا اين هياهو را مى شنوى؟ دشمنان به سوى ما مى آيند".258 

امام سر خود را از روى زانوهايش بلند مى كند. خواهر را كنار خود مى بيند و مى گويد: “اكنون نزد پيامبر بودم. او به من فرمود: به زودى مهمان من خواهى بود". 

زينب(سلام الله علیها) نگاهى به برادر دارد و نيم نگاهى به سپاهى كه به اين طرف مى آيند. او متوجّه مى شود كه بايد از برادر دل بكند. برادر عزم سفر دارد. اشكى كه در چشمان زينب(سلام الله علیها) حلقه زده بود فرو مى ريزد. 

گريه او به گوش زن ها و بچّه ها مى رسد و موجى از گريه در خيمه ها به پا مى شود. 

امام به او مى فرمايد: “خواهرم، آرام باش!".259 

سپاه كوفه به پيش مى آيد. امام از جا برمى خيزد و به سوى برادرش عبّاس مى رود و مى فرمايد: “جانم فدايت!". 

درست شنيدى، امام حسين(علیه السلام) به عبّاس چنين مى گويد: “جانم فدايت، برو و ببين چه خبر شده است؟ اينان كه چنين با شتاب مى آيند چه مى خواهند؟".260

عبّاس بر اسب سوار مى شود و همراه بيست نفر از ياران امام به سوى سپاه كوفه حركت مى كند. چهره مصمّم و آرام عبّاس، آرامش عجيبى به خيمه نشينان مى دهد. آرى! تا عبّاس پاسدار خيمه هاست غم به دل راه ندارد. 

* * * 

عباس، پسر على(علیه السلام)، شير بيشه ايمان مى غرّد و مى تازد. 

گويا حيدر كرّار است كه حمله ور مى شود. صداى عبّاس در صحراى كربلا مى پيچد. سى و سه هزار نفر، يك مرتبه، در جاى خود متوقّف مى شوند. 

ــ شما را چه شده است؟ از اين آشوب و هجوم چه مى خواهيد؟ 

ــ دستور از طرف ابن زياد آمده است كه يا با يزيد بيعت كنيد يا آماده جنگ باشيد. 

ــ صبر كنيد تا پيام شما را به امام حسين(علیه السلام) برسانم و جواب بياورم. 

عبّاس به سوى خيمه امام حسين(علیه السلام) بر می گردد. 261

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج