نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۲۷

اشك در چشمان اين پيرمرد حلقه زده است. آرى! او خوب مى داند كه در تاريخ، ديگراين صحنه تكرار نخواهد شد كه تمام حقيقت، اين گونه غريب بماند.

كاروان در بيابان هاى خشك و بى آب، به پيش مى رود. اين جا نه درختى هست و نه آبى! 

اكنون به سرزمين “بَيْضه” مى رسيم.142

 كاروان در محاصره هزار جنگ جو است. مهمان نوازى مردم كوفه شروع شده است! 

خورشيد غروب مى كند و هوا تاريك مى شود. امام دستور مى دهد كه همين جا منزل كنيم. خيمه ها بر پا مى شود و سپاه حُرّ هم كه به دنبال ما مى آيند همين جا منزل مى كنند. آنها تا صبح نگهبانى مى دهند و مواظب اين كاروان هستند. 

آخر اين سفر تا كجا ادامه خواهد داشت؟ سفرى به مقصدى نامعلوم! 

روز ديگرى پيش رو است. گويى آن قدر بايد برويم تا از ابن زياد خبرى برسد. حُرّ نگاهش به جاده است. چرا نامه رسان ابن زياد نيامد؟ همه چشم انتظارند و لحظه ها به سختى مى گذرد. 

امام كه هدفش هدايت انسان ها است، به سپاه كوفه رو مى كند و مى فرمايد: 

اى مردم! پيامبر فرموده است: “اگر اميرى حرام خدا را حلال كند و پيمان خدا را بشكند و مردم سكوت كنند، خداوند آنها را به آتش دوزخ مبتلا مى كند” و امروز يزيد از راه بندگى خدا خارج شده است. 

مگر شما مرا دعوت نكرديد و نامه برايم ننوشتيد تا به شهر شما بيايم؟ مگر شما قول نداده بوديد كه در مقابل دشمن مرا تنها نگذاريد؟ اكنون چه شده كه خود، دشمن من شده ايد؟ من حسين، پسر پيامبر شما هستم.143 

سكوت تمام لشكر را فرا گرفته و سرها در گريبان است. در اين ميان گروهى هستند كه نامه هايى را با دست خود نوشته اند و امام را به كوفه دعوت كرده اند، امّا هيچ كس جواب نمى دهد. 

سكوت است و هواى گرم بيابان! 

امام به سخن خود ادامه مى دهد: “اگر شما پيمان خود را با من مى شكنيد، كار تازه اى نكرده ايد، چرا كه پيمان خود را با پدر و برادرم نيز شكسته ايد".144 

باز سكوت است و سكوت. امام رو به ياران خود مى كند و دستور حركت مى دهد. هيچ كس نمى داند اين كاروان به كجا مى رود. 

* * * 

امروز دوشنبه بيست و هشتم ذى الحجّه است. كاروان تا پاسى از عصر به حركت خود ادامه مى دهد. بيابان است و زوزه باد گرم. 

آن دورترها درختان خرمايى سر به فلك كشيده، نمايان مى شوند. حتماً آب هم هست. 

به حركت خود ادامه مى دهيم و به “عُذَيْب” مى رسيم. اين جا چه آب گوارايى دارد. آب شيرين و درختانى با صفا!145 

خيمه ها برپا مى شود. لشكريان حُرّ نيز كنار ما منزل مى كنند. 

صداى شيهه اسب مى آيد. چهار اسب سوار به سوى ما مى آيند. 

امام حسين(علیه السلام) باخبر مى شود و از خيمه بيرون مى آيد. كمى آن طرف تر، حُرّ رياحى هم از خيمه اش بيرون مى آيد و گمان مى كند كه نامه اى از طرف ابن زياد آمده است و از اين خوشحال است كه از سرگردانى رها مى شود. 

ــ شما از كجا آمده ايد و اين جا چه مى خواهيد؟ 

ــ ما از كوفه آمده ايم تا امام حسين(علیه السلام) را يارى كنيم. 

حُرّ تعجّب مى كند. مگر همه راه ها بسته نيست، مگر سربازان ابن زياد تمام مسيرها را كنترل نمى كنند. آنها چگونه توانسته اند حلقه محاصره را بشكنند و خود را به اين جا برسانند. اين صداى حُرّ است كه در فضا مى پيچد: “دستگيرشان كنيد".146 

گروهى از سربازان حُرّ به سوى اين چهار سوار مى تازند. 

اندوهى بر دل اين مهمانان مى نشيند و نجواكنان مى گويند: “خدايا! ما اين همه راه را به اميد ديدن امام خويش آمده ايم، اميد ما را نا اميد مكن". 

امام حسين(علیه السلام) پيش مى رود و به حُرّ مى فرمايد: “اجازه نمى دهم تا ياران مرا دستگير كنى. من از آنها دفاع مى كنم. مگر قرار بر اين نبود كه ميان من و تو جنگ نباشد. اين چهار نفر نيز از من هستند. پس هر چه سريع تر آنها را رها كن وگرنه آماده جنگ باش". حُرّ دستور مى دهد تا آنها را رها كنند. 

اشك شوق بر چشم آنها مى نشيند. خدمت امام سلام مى كنند و جواب مى شنوند.147 

آنها خود را معرّفى مى كنند: 

ــ طِرِمّاح، نافع بن هلال، مُجَمَّع بن عبد الله، عَمْروبن خالد. 

امام خطاب به آنها مى فرمايد: 

ــ از كوفه برايم بگوييد! 

ــ به بزرگان كوفه پول هاى زيادى داده اند تا مردم را نسبت به يزيد علاقه مند سازند و اكنون آنها به خاطر مال دنيا با شما دشمن شده اند. 

ــ آيا از قَيس هم خبرى داريد؟

ادامه_دارد…

✨الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج✨