نذر فرج

            ^❣﷽❣

^قسمت۲۶

^{ــ پس به ميدان مبارزه بيا! آيا حسين را از مرگ مى ترسانى؟} 

^{ياران امام، شمشيرهاى خود را از غلاف بيرون مى آورند. عبّاس،}

^{على اكبر، عَون، جعفر و همه ياران امام به صف مى ايستند.} 

^{لشكر حُرّ هم، آماده جنگ مى شوند و منتظرند كه دستور حمله صادر شود.} 

^{نگاه كن! حُرّ، سر به زير انداخته و سكوت كرده است. او در فكر}

^{است كه چه كند. عرق بر پيشانى او نشسته است.} 

^{او به امام رو مى كند و مى گويد: “اى حسين! هر مسلمانى اميد}

^{به شفاعت جدّ تو دارد. من مى دانم اگر با تو بجنگم، دنيا و}

^{آخرتم تباه است، امّا چه كنم مأمورم و معذور!". امام به سخنان او گوش فرا مى دهد.} 

^{حُرّ، دوباره سكوت مى كند. ناگهان فكرى به ذهن او مى رسد و}

^{به امام پيشنهاد مى دهد: “شما راهى غير از راه كوفه و مدينه را}

^{در پيش بگير و برو تا من بهانه اى نزد ابن زياد داشته باشم و}

^{نامه اى به او بنويسم و كسب تكليف كنم".137} 

^{حُرّ به امام چشم دوخته است و با خود مى گويد: “خدا كند امام}

^{اين پيشنهاد را بپذيرد".} 

^{او باور نمى كند كه امام هرگز با يزيد بيعت نخواهد كرد. او خيال}

^{مى كند اكنون كه اهل كوفه پيمان خود را شكسته اند و امام}

^{بدون يار و ياور مانده است، با يزيد سازش خواهد كرد.} 

^{اگر امام، سخن حُرّ را قبول نكند و نخواهد به سوى مدينه}

^{بازگردد، بايد با اين لشكر وارد جنگ شود، ولى امام نمى خواهد}

^{آغاز كننده جنگ باشد. امام براى جنگ نيامده است.} 

^{اكنون كه حُرّ نيز، دست به شمشير نبرده و اين پيشنهاد را داده}

^{است، امام سخن او را مى پذيرد.} 

^{حُرّ اين نامه را براى ابن زياد مى نويسد: “من در نزديكى هاى}

^{كوفه به كاروان حسين رسيدم، امّا او حاضر به تسليم نشد. من}

^{نيز با لشكر او را تعقيب مى كنم".138} 

^{شمشيرها در غلاف ها قرار مى گيرد و آرامش بر همه جا حكم}

^{فرما مى شود. كودكان اشك چشم خود را پاك مى كنند.} 

^{* * *} 

^{ما آماده حركت هستيم، امّا نه به سوى كوفه و نه به سوى}

^{مدينه. پس به كجا؟ خدا مى داند.} 

^{ما قرار است راه بيابان را پيش گيريم تا ببينيم چه مى شود.} 

^{امام قبل از حركت، با ياران خود سخن مى گويد:}  

^{همه مردم، بنده دنيا هستند و ادّعاى مسلمانى مى كنند، امّا}

^{زمانى كه امتحان پيش آيد دين داران اندك و ناياب مى شوند.}

^{ببينيد چگونه حق مرده است و باطل زنده شده است.} 

^{امروز مؤمن بايد مشتاق شهادت باشد. بدانيد من امروز مرگ را}

^{مايه افتخار خود مى دانم و سازش با ستمگران را مايه خوارى و}

^{ذلّت".139}

^{سخن امام، همه چيز را روشن مى كند. امام به سوى شهادت مى}

^{رود و هرگز با يزيد سازش نخواهد كرد.} 

^{امام از يارى مردم كوفه نااميد شده است. آرى! مردم كوفه به}

^{دروغ ادّعاى مسلمانى كردند. آن روزى كه آنها به امام نامه}

^{نوشتند تا امام به كوفه بيايد هنوز ابن زياد در كار نبود.} 

^{شهر آرام بود و هر كس براى اينكه خودش را آدم خوبى معرّفى}

^{كند به امام نامه مى نوشت.}

 ^{شايد چشم و هم چشمى هم شده بود. آن محلّه پانصد نامه}

^{نوشته اند پس ما بايد ششصد نامه بنويسيم. ما نبايد در مقابل}

^{آنها كم بياوريم. آرى، دوازده هزار نامه براى امام نوشتند: “اى}

^{حسين! بيا كه ما همه، سرباز تو هستيم".} 

^{اكنون كه ابن زياد خون آشام، به كوفه آمده است و قصد دارد كه}

^{ياران امام حسين(علیه السلام) را قتل عام كند، كيست كه}

^{حسينى باقى بماند؟ اين جاست كه دين داران ناياب مى شوند.} 

^{بعد از سخنان امام، اكنون نوبت ياران است تا سخن بگويند.}

^{اين زُهير است كه برمى خيزد با اين كه فقط پنج روز است كه}

^{حسينى شده، امّا اوّلين كسى است كه سخن مى گويد:} 

^{“اى حسين! سخنان تو را به جان شنيديم. به خدا قسم اگر قرار}

^{باشد ميان زندگانى جاويد دنيا و كشته شدن در راه تو، يكى را}

^{انتخاب كنيم، همانا كشته شدن را انتخاب خواهيم كرد".140} 

^{چه كلام زيبا و دلنشينى! هيچ كس باور نمى كند اين همان}

^{كسى است كه پنج روز قبل، شيعه شده و به كاروان عشق}

^{پيوسته است.} 

^{چه شده كه او اين قدر عوض شده و اين گونه، گوى سبقت را از}

^{همه ربوده است و از عشق و وفادارى خود سخن مى گويد.}

^{اكنون نوبت بُرَير است، او از جا برمى خيزد.} 

^{آيا او را مى شناسى؟ او معلّم قرآن كوفه است. محاسن سفيد و}

^{قامت رشيدش را نگاه كن!} 

^{او چنين مى گويد:}

 ^{"اى فرزند پيامبر! خداوند بر ما منّت نهاده كه افتخار شمشير}

^{زدن در ركاب تو را نصيب ما كرده است. ما آماده ايم تا جانمان را}

^{فداى شما كنيم".141} 

^{ادامه_دارد…}

^{✨🌺الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج🌺✨}