نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت71

اكنون او سوار اسب مى شود و مهار آن را در دست مى گيرد. نگاه حسين(علیه السلام) به سوى او خيره مانده است. از پس پرده اشك، جوانش را نظاره مى كند. 

تمام لشكر كوفه، منتظر آمدن على اكبراند، آنها مى خواهند دل حسين را با ريختن خون على اكبر به درد آورند. 

نگاه كن! امام دست خود را به سوى آسمان مى گيرد و دعا مى كند:

 "بار خدايا! خودت شاهد باش من جوانى را به سوى اين سپاه مى فرستم كه هرگاه دلتنگ پيامبرمى شديم، او را نگاه مى کردیم".

علی اکبر به سوی ميدان مى تازد، سپاه كوفه نيز، به دستور عمرسعد، به جنگ با او مى روند. 

على اكبر شمشير مى زند و دشمنان را به خاك سياه مى نشاند. 

در ميدان مى چرخد و رَجَز مى خواند: “من على پسر حسين ام. من از خاندان پيامبر هستم".397 

او به هر سو كه مى رود لشكر كوفه فرار مى كند و در هر حمله، عده زيادى از شجاعان سپاه كوفه را نيز، به قتل مى رساند. 

در دل پدر چه مى گذرد؟ او مى خواهد يك بار ديگر جوانش را ببيند. 

على اكبر مى رزمد و مى جنگد. آفتاب گرم كربلا غوغا مى كند. تشنگى بر او غلبه كرده است. 

على اكبر باز مى گردد. چقدر پيكرش زخم برداشته است! 

اكنون او مقابل پدر مى ايستد و مى گويد: 

“تشنگى مرا كُشت بابا! سنگينى اسلحه توانم را بريده است. آيا آبى هست تا بنوشم و بر دشمنان حمله ببرم".398 

چشمان امام حسين(علیه السلام) پر از اشك مى شود. آخر پاره جگرش از او آب مى طلبد. صدا مى زند: “اى محبوب من! صبر داشته باش!".399 

آرى! امام، همه علاقه خود به پسرش را در اين عبارت خلاصه مى كند: “اى محبوب من". 

نگاه كن! اشك در چشم امام حلقه مى زند و مى فرمايد: “پسرم! به زودى از دست جدّ خود، رسول خدا سيراب خواهى شد".400 

على اكبر به ميدان برمى گردد. شمشير او در هوا مى چرخد و پى درپى دشمنان را به تباهى مى كشاند. همه از ترس او فرار مى كنند. نيزه ها و تيرها همچنان پرتاب مى شود و سرانجام نيزه اى به كمر على اكبر اصابت مى كند. اكنون نامردان كوفه فرصت مى يابند و بر فرق سرش شمشير مى زنند. خون فوران مى كند و او سر خود را روى گردن اسب مى نهد. 

خون چشم اسب را مى پوشاند و اسب به سوى قلب دشمن مى رود. دشمنان شادى و هلهله مى كنند و هر كسى با شمشير ضربه اى به على اكبر مى زند. اسب سرگردان به ميدان باز مى گردد و على اكبر روى زمين مى افتد و فرياد مى زند: “بابا! خداحافظ!".401 

امام حسين(علیه السلام) به سرعت مى آيد و پيكرِ پاره پاره جوانش را در آغوش مى كشد. 

نگاه كن! حسين، سر على اكبر را به سينه گرفته است. على اكبر چشم خود را باز مى كند و چهره پدر را مى بيند. او به ياد مى آورد كه دل پدر براى تشنگى او سوخته بود. 

او مى خواهد با پدر سخن بگويد: 

“بابا! اين جدّم، رسول خداست كه مرا از آب كوثر سيراب مى نمايد".402 

آرى! اى حسين! ديگر غصه تشنگى پسر را نخور! 

در اين دنيا هيچ چيز براى انسان سخت تر از اين نيست كه فرزندش روى دستانش جان بدهد. به خدا سختى آن لحظه را نمى توان بيان كرد. 

على اكبر روى دست بابا در حال جان دادن است. امام او را به سينه مى گيرد، امّا رنگِ او زردِ زرد شده، خون از بدنش رفته و در حال پر كشيدن به اوج آسمان ها است.403 

ناگهان، ناله اى مى زند و جان مى دهد. پدر فرياد مى زند: “پسرم!"، امّا ديگر صدايى به گوشش نمى رسد. پدر صورت به صورت جوانش مى گذارد و مى گويد: “بعد از تو، ديگر، زندگى دنيا را نمى خواهم".404 

خدايا! چه صحنه اى است. حسين كنار جسم بى جان پسر گريه مى كند. زينب(سلام الله علیها)شتابان به سوى ميدان مى آيد. و نگران است كه اگر دير برسد، حسين(علیه السلام) از داغ جوانش، جان بدهد. 

او گريه مى كند و مى گويد: “واى برادرم! واى پسر برادرم!".405 

آرى! او مى آيد تا جان برادر را نجات دهد. زينب(سلام الله علیها)، پيكر بى جان على اكبر را در آغوش مى گيرد و صداى گريه اش بلند مى شود.406 

امام توان برداشتن پيكر جوانش را ندارد. سپس جوانان بنى هاشم را به يارى مى طلبد و مى فرمايد: “پيكر برادرتان را به خيمه ها ببريد". آن گاه همراه زينب(سلام الله علیها) به سوى خيمه ها باز مى گردد.407 

* * * 

ــ عَوْن، نگاه كن! على اكبر نيز، شهيد شد. حالا نوبت توست و بايد جانت را فداى دايى ات حسين كنى. 

ــ چشم، مادر! من آماده ام. 

زينب (سلام الله علیها)، صورت فرزند خويش را مى بوسد و او را تا كنار خيمه بدرقه مى كند. آرى! زينب يك دسته گل براى برادر دارد، يك جوان رشيد! 

زينب آنجاست، در آستانه خيمه ايستاده و به جوانش نگاه مى كند. عَون خدمت دايى مى آيد و اجازه ميدان مى گيرد و به پيش مى تازد. 

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج