نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۵۶

سوارى به سوى لشكر امام مى آيد. او همراه خود شمشيرى ندارد، امّا در دست او نامه اى است. خدايا، اين نامه چيست؟  

او جلو مى آيد و مى گويد: “من نامه اى براى محمّد بن بَشيردارم. آيا شما او را مى شناسيد؟" 

محمد بن بَشير از ياران امام است كه اكنون در صف مبارزه ايستاده است. 

نگاه كن! محمّد بن بَشير پيش مى آيد. آورنده نامه يكى از بستگان اوست. 

سلام مى كند و مى گويد از من چه مى خواهى؟ 

ــ اين نامه را براى تو آورده ام. 

ــ در آن چه نوشته شده است؟ 

ــ خبر رسيده پسرت كه به جنگ با كافران رفته بود، اكنون اسير شده است. بيا برويم و براى آزادى او تلاش كنيم. 

ــ من فرزندم را به خدا مى سپارم. 

امام حسين(ع) كه اين صحنه را مى بيند، نزد محمّد بن بَشير مى آيد و مى فرمايد: “من بيعت خود را از تو برداشتم. تو مى توانى براى آزادى فرزند خود بروى". 

چشمان محمّد بن بَشير پر از اشك مى شود و مى گويد: “تو را رها كنم و بروم. به خدا قسم كه هرگز چنين نمى كنم".

نامه رسان با نااميدى ميدان را ترك مى كند. او خيلى تعجّب كرده است. زيرا محمّد بن بَشير، پسر خود را بسيار دوست مى داشت. او را چه شده كه براى آزادى پسرش كارى نمى كند؟ 

او نمى داند كه محمّد بن بَشير هنوز هم جوان خود را دوست دارد، امّا عشقى والاتر قلب او را احاطه كرده است. او اكنون عاشق امام حسين(علیه السلام) است و مى خواهد جانش را فداى او كند.310 

* * * 

سپاه كوفه آماده جنگ مى شود. در خيمه فرماندهى، سران سپاه جمع شده و به اين نتيجه رسيده اند كه بايد هر چه سريع تر جنگ را آغاز كنند. برنامه آنها اين است كه از چهار طرف به سوى اردوگاه امام حسين(علیه السلام) حمله كنند و در كمتر از يك ساعت او و يارانش را اسير نموده و يا به قتل برسانند. 

عمرسعد به شمر مى گويد: “خود را به نزديكى خيمه هاى حسين برسان و وضعيّت آنها را بررسى كن و براى من خبر بياور". 

شمر، سوار بر اسب مى شود و به سوى اردوگاه امام پيش مى تازد. 

آتش! 

خدايا! چه مى بينم؟ سه طرف خيمه ها پر از آتش است. گودالى عميق كنده شده و آتش از درون آنها شعله مى كشد. 

يك طرف خيمه ها باز است و مقابل آن، لشكرى كوچك امّا منظّم ايستاده است. آنها سه دسته نظامى اند. شير مردانى كه شمشير به دست آماده اند تا تمام وجود از امام خويش دفاع كنند. 

او مى فهمد كه ديگر نقشه حمله كردن از چهار طرف، عملى نيست. 

شمر عصبانى مى شود. از شدّت ناراحتى فرياد مى زند: “اى حسين! چرا زودتر از آتش جهنّم به استقبال آتش رفته اى؟".311 

سخن شمر دل ها را به درد مى آورد. شمر چه بى حيا و گستاخ است. مسلم بن عَوْسجه طاقت نمى آورد. تيرى در كمان مى نهد و مى خواهد حلقوم اين نامرد را نشانه رود. 

ــ مولاى من، اجازه مى دهى اين نامرد را از پاى درآورم. 

ــ نه، صبر كن. دوست ندارم آغازگر جنگ ما باشيم. 

مسلم بن عوسجه تير از كمان بيرون مى نهد.312 

* * * 

شمر باز مى گردد و خبر مى دهد كه ديگر نمى توان از چهار طرف حمله كرد. 

عمرسعد با تغيير در شيوه حمله، پرچم سپاه را به غلام خود مى دهد. طبل آغاز جنگ، زده مى شود و سپاه كوفه حركت مى كند. 

اين صداى عمرسعد است كه در صحراى كربلا مى پيچد: “اى لشكر خدا! پيش به سوى بهشت!". 

لشكر كوفه حركت مى كند و روبروى لشكر امام مى ايستد. 

امام حسين(علیه السلام) رو به سپاه كوفه مى فرمايد: “اى مردم! سخن مرا بشنويد و در جنگ شتاب نكنيد. مى خواهم شما را نصيحت كنم". 

نفس ها در سينه حبس مى شود و همه منتظر شنيدن سخن امام هستند: “آيا مرا مى شناسيد؟ لحظه اى با خود فكر كنيد كه مى خواهيد خون چه كسى را بريزيد. مگر من فرزند دختر پيامبر نيستم؟".313

سكوت بر تمام سپاه كوفه سايه افكنده است. هيچ كس جوابى نمى دهد. 

امام ادامه مى دهد: “آيا در اين هم شك داريد كه من فرزند دختر پيامبر شما هستم؟ به خدا قسم، اگر امروز شرق و غرب دنيا را بگرديد، غير از من كسى را نخواهيد يافت كه پسر دختر پيامبر باشد. آيا من، خونِ كسى را ريخته ام كه مى خواهيد اين گونه قصاص كنيد؟ آيا مالى را از شما تباه كرده ام؟ بگوييد من چه كرده ام؟".314 

سكوت مرگ بار سپاه كوفه، ادامه پيدا مى كند. امام حسين(علیه السلام) فرماندهان سپاه كوفه را مى شناسد، آنها شَبَث بن رِبْعى، حَجّار بن اَبْجَر، قَيْس بن اَشْعَث هستند، اكنون آنها را با نام صدا مى زند و مى فرمايد: “آيا شما نبوديد كه برايم نامه نوشتيد و مرا به سوى شهر خود دعوت كرديد؟ آيا شما نبوديد كه به من وعده داديد كه اگر كوفه بيايم مرا يارى خواهيد نمود؟"315 

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

            ❣﷽❣

قسمت۵۵

چنين شتابان كجا مى روى؟ صبر كن من هم مى خواهم با تو بيايم. آنجا، خيمه حبيب بن مظاهر، بزرگ اين قوم است. 

نافع وارد خيمه مى شود. حبيب در گوشه خيمه مشغول خواندن قرآن است. نافع، سلام مى كند و مى گويد: “اى حبيب! برخيز! دختر على نگران فرداست؟ برخيز بايد به او آرامش و اعتماد بدهيم، برخيز حبيب!". 

حبيب از جا برمى خيزد و با شتاب به خيمه دوستانش مى رود. همه را خبر مى دهد و از آنها مى خواهد تا شمشيرهاى خود را بردارند و بيايند. 

مى خواهى چه كنى اى حبيب؟ 

همه در صف هاى منظم دور حبيب جمع شده اند. به سوى خيمه زينب(سلام الله علیها)مى رويم. ايشان و همه زنانى كه در خيمه ها بودند، متوجّه مى شوند كه خبرى شده است. آنها سراسيمه از خيمه ها بيرون مى آيند. ياران حسين(علیه السلام) به صف ايستاده اند: 

ــ سلام، اى دختر على! سلام اى يادگار فاطمه! نگاه كن، شمشيرهايمان در دستانمان است. ما همگى قسم خورده ايم كه آنها را بر زمين نگذاريم و با دشمن شما مبارزه كنيم. 

ــ اى جوانمردان! فردا از حريم دختران پيامبر دفاع كنيد. 

همه ياران با شنيدن سخن حبيب اشك مى ريزند.300 

قلب زينب(علیه السلام) آرام شده و به وفادارى شما يقين كرده است. اكنون به سوى خيمه هاى خود باز گرديد! ديگر چيزى تا اذان صبح نمانده است. كم كم شب عاشورا به پايان نزديك مى شود. 

آنجا را نگاه كن! سياهى هايى را مى بينم كه به سوى خيمه ها مى آيند. خدايا، آنها كيستند؟ 

ــ ما آمده ايم تا حسينى شويم. آيا امام ما را قبول مى كند؟ ما تاكنون در سپاه ظلمت بوديم و اكنون توبه كرده ايم و مى خواهيم در سپاه روشنى قرار بگيريم. ما از سر شب تا حالا به خواب نرفته ايم. دنبال فرصت مناسبى بوديم تا بتوانيم خود را به شما برسانيم. زيرا عمرسعد نگهبانان زيادى را در ميان سپاه خود قرار داده است تا مبادا كسى به شما بپيوندد.301 

ــ خوش آمديد! 

امام با لبخند دلنشينى از آنها استقبال مى كند.302 

خوشا به حالتان كه در آخرين لحظه ها، به اردوگاه سعادت پيوستيد. اين توبه كنندگان در ساعت هاى پايانى شب و قبل از آنكه هوا كاملا روشن شود به اردوگاه امام مى پيوندند. هر كدام از آنها كه مى آيند، قلب زينب(سلام الله علیها) را شاد مى كنند. 

بعضى از آنها نيز، از كسانى هستند كه براى گرفتن جايزه به جنگ آمده بودند، امّا يكباره دلشان منقلب شد و حسينى شدند. 

و به راستى كه هيچ چيز، بهتر از عاقبت به خيرى نيست. 

اين شيشه سبز چيست كه در دست آن فرشته است؟ 

براى چه او به زمين آمده است؟ او آمده تا خون سرخ حسين(علیه السلام) را در اين شيشه سبز قرار دهد. امام حسين(علیه السلام) مهمان جدّش رسول خدا(صلى الله عليه وآله) است. 

اين پيامبر است كه با حسينش سخن مى گويد: “فرزندم! تو شهيد آل محمّد هستى! تمام اهل آسمان منتظر آمدن تواند و تو به زودى كنار من خواهى بود. پس به سوى من بشتاب كه چشم انتظار توام".303 

آن فرشته مأمور است تا خون مظلوم و پاك تو را به آسمان ببرد.304 

چرا كه خون تو، خون خداست. تو ثارالله هستى!  

امام از اين خواب شيرين بيدار مى شود. او بار ديگر آغوش گرم پيامبر را در خواب احساس مى كند. 

امروز دشمنان مى خواهند اسلام را نابود كنند، امّا تو با قيام خود دين جدّت را پاس مى دارى. 

تو با خون خود اسلام را زنده مى كنى و اگر حماسه سرخ تو نباشد، اثرى از اسلام باقى نخواهد ماند. خون سرخ تو، رمز بقاى اسلام است. 

آرى! تو خون خدايى! السلام عليك يا ثارالله! 

الله اكبر، الله اكبر! 

صداى اذان صبح در دشت كربلا طنين انداز مى شود. امام حسين(علیه السلام) همراه ياران خود به نماز مى ايستد.  

نماز تمام مى شود و امام دست به دعا برمى دارد: “خدايا! تو پناه من هستى و من در سختى ها به يارى تو دل خوش دارم. همه خوبى ها و زيبايى ها از آن توست و تو آرزوى بزرگ من هستى".305

سپس ايشان برمى خيزد و رو به ياران خود مى گويد: “ياران خوبم! آگاه باشيد كه شهادت نزديك است. شكيبا باشيد و صبور، كه وعده خداوند نزديك است. ياران من! به زودى از رنج و اندوه دنيا آسوده شده و به بهشت جاودان رهسپار مى شويد". 

همه ياران يك صدا مى گويند: “ما همه آماده ايم تا جان خود را فداى شما نماييم".306

با اشاره امام، همه برمى خيزند و آماده مى شوند. امام نيروهاى خود را به سه دسته تقسيم مى كند. 

دسته راست، دسته چپ و دسته ميانه.

 زُهير فرمانده دسته راست و حَبيب بن مظاهر فرمانده دسته چپ لشكر مى شوند و خود حضرت نيز، در قلب لشكر قرار مى گيرد.307 

پروانه ها آماده اند تا جان خود را فداى شمع وجود امام حسين(علیه السلام) كنند. 

امام پرچم لشكر را به دست برادرش عبّاس مى دهد. او امروز علمدار دشت كربلاست.308 

امام، اكنون دستور مى دهد تا هيزم هاى داخل خندق را آتش بزنند.309

            ❣﷽❣

قسمت۵۴

كار به خوبى پيش مى رود و سرانجام سه طرف اردوگاه، خندق حفر مى شود. 

امام از چند روز قبل دستور داده بود تا مقدار زيادى هيزم از بيابان جمع شود. اكنون دستور مى دهد تا هيزم ها را داخل خندق بريزند. 

با آماده شدن خندق يك مانع طبيعى در مقابل هجوم دشمن ساخته شده و امام از اجراى اين طرح خشنود است. 

امام به ياران خود مى گويد: “فردا صبح وقتى كه جنگ آغاز شود، دشمن تلاش مى كند كه ما را از چهار طرف مورد حمله قرار دهد، آن هنگام اين چوب ها را آتش خواهيم زد و براى همين دشمن فقط از روبرو مى تواند به جنگ ما بيايد".296 

حالا مى فهمم كه امام از اين طرح چه منظورى دارد. 

برنامه بعدى، آماده شدن براى شهادت است. امام از ياران خود مى خواهد عطر بزنند و خود را براى شهادت آماده كنند.297 

فردا روز ملاقات با خداست. بايد معطّر و آراسته و زيبا به ديدار خدا رفت. 

* * * 

نگاه كن! امشب، برير، چقدر شاداب است! او زبان به شوخى باز كرده است. 

همه شگفت زده مى شوند. هيچ كس بُريَر را اين چنين شاداب نديده است. چرا، امشب شورِ جوانى دارد؟ چرا از لبخند و شوخى لب فرو نمى بندد؟ 

او نگاهى به دوست خود عبد الرّحمان مى كند و مى گويد: “فردا، جوان و زيبا، در آغوش حُور بهشتى خواهى بود". آرى، زلف حوران بهشتى در دست تو خواهد بود. از شراب پاك بهشتى، سرمست خواهى شد. البته تو خود مى دانى كه وصال پيامبر و حضرت على(علیه السلام) براى او از همه چيز دلنشين تر است!  

عبد الرحمان با تعجّب به بُرَير نگاه مى كند: 

ــ بُرَير، هيچ گاه تو را چنين شوخ و شاداب نديده ام. همواره چنان با وقار بودى كه هيچ كس جرأت شوخى با تو را نداشت. ولى اكنون… 

ــ راست مى گويى، من و شوخى اين چنينى! امّا امشب، شب شادى و سرور است. به خدا قسم، ما ديگر فاصله اى با بهشت نداريم. فردا روز وصال است و بهشت در انتظار ما است. از همه مهمتر، فردا روز ديدار پيامبر است، آيا اين شادى ندارد؟ 

عبد الرحمان مى خندد و بُرَير را در آغوش مى گيرد. آرى اكنون هنگامه شادمانى است. اگر چه در عمق اين لحظات شاد، امّا كوتاه غصه تنهايى حسين(علیه السلام) و تشنگى فرزندانش موج مى زند.298

نافِع بن هلال از خيمه بيرون مى آيد، او مى خواهد قدرى قدم بزند. 

ناگهان در دل شب، سايه اى به چشمش مى آيد. خدايا، او كيست؟ نكند دشمن است و قصد شومى دارد. نافع شمشير مى كشد و آهسته آهسته نزديك مى شود. چه مى بينم؟ در زير نور ماه، چقدر آشنا به چشم مى آيد:

ــ كيستى اى مرد و چه مى كنى؟ 

ــ نافع، من هستم، حسين! 

ــ مولاى من، فدايت شوم. در دل اين تاريكى كجا مى رويد. نكند دشمن به شما آسيبى برساند. 

ــ آمده ام تا ميدان نبرد را بررسى كنم و ببينم كه فردا دشمن از كجا حمله خواهد كرد. 

آرى! امام حسين(علیه السلام) مى خواهد براى فردا برنامه ريزى كند و نيروهاى خود را آرايش نظامى بدهد. بايد از ميدان رزم باخبر باشد. نافع همراه امام مى رود و كارِ شناسايى ميدان رزم، انجام مى شود. اكنون وقت آن است كه به سوى خيمه ها بازگردند. 

امام حسين(علیه السلام) دست نافع را مى گيرد و به او مى فرمايد:  

ــ فردا روزى است كه همه ياران من كشته خواهند شد. 

ــ راست مى گويى. فردا وعده خدا فرا مى رسد. 

ــ اكنون شب است و تاريكى و جز من و تو هيچ كس اين جا نيست. آنجا را نگاه كن! نقطه كور ميدان است، هر كس از اين جا برود هيچ كس او را نمى بيند; اينك بيا و جان خود را نجات بده، من بيعت خود را از تو برداشتم، برو. 

عرق سردى بر پيشانى نافع مى نشيند و اندوهى غريب به دلش چنگ مى زند. پاهايش سست مى شود و روى زمين مى افتد. 

ناگهان صداى گريه اش سكوت شب را مى شكند. 

ــ چرا گريه مى كنى. فرصت را غنيمت بشمار و جان خود را نجات بده. 

ــ اى فرزند پيامبر! به رفتنم مى خوانى؟ من كجا بروم؟ تا جانم را فدايت نكنم، هرگز از تو جدا نخواهم شد. شهادت در راه تو افتخارى است بزرگ.299 

امام دست بر سر نافع مى كشد و او را از زمين بلند مى كند و با هم به سوى خيمه ها مى روند. آنها به خيمه زينب(سلام الله علیها) مى رسند. امام وارد خيمه خواهر مى شود و نافع كنار خيمه منتظر امام مى ماند. 

صدایی به گوش نافع می رسد که دلش را به درد می آورد. 

این زینب (سلام الله علیها) است که با برادر سخن می گوید:” برادر ! نکند فردا’ یارانت تو را تنها بگڌارند؟؛

نافع تاب نمی اورد و اشک در چشم های او حلقه می زند.عجب!عمه سادات در اضطراب است. چنین شتابان کجا می روی ؟ صبر کن من هم می خواهم با تو بیایم. آنجا ؛ خیمه حبیب بن مظاهر’بزرگ این قوم است .

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

            ❣﷽❣

قسمت۵۳

هر كدام به زبانى خاص، وفادارى خود را اعلام مى كنند، امّا سخن همه آنها يكى است: به خدا قسم ما تو را تنها نمى گذاريم و جان خويش را فداى تو مى كنيم.288 

همسفر خوبم! بيا ما هم به گونه اى وفادارى خود را به مولايمان حسين(علیه السلام) بيان كنيم و قول بدهيم كه تا پاى جان در راه هدف مولايمان بايستيم. 

امام نگاهى پر معنا به ياران با وفاى خود مى كند و در حقّ همه آنها دعا مى كند.289 

اكنون امام مى فرمايد: “خداوند به شما جزاى خير دهد! بدانيد كه فردا همه شما به شهادت خواهيد رسيد و هيچ كدام از شما زنده نخواهيد ماند".290 

همه خدا را شكر مى كنند و مى گويند: “خدا را ستايش مى كنيم كه به ما توفيق يارى تو را داده است".291 

تاريخ با تعجّب به اين راد مردان نگاه مى كند. به راستى، اينان كيستند كه با آگاهى از مرگ، خدا را شكر مى كنند؟! 

آرى! وفا، از شما درس آموخت. اين كشته شدن نيست، شهادت است و زندگى واقعى!292 

* * * 

اكنون تو فقط نگاه مى كنى! 

مى بينى كه همه با شنيدن خبر شهادت خود، غرقِ شادى هستند و بوى خوش اطاعت يار، فضا را پر كرده است، امّا هنوز سؤالى در ذهن تو باقى مانده است. 

سر خود را بالا مى گيرى و به چهره عمو نگاه مى كنى. منتظر هستى تا نگاه عمو به تو بيفتد. 

و اينك از جا برمى خيزى و مى گويى: “عمو جان! آيا فردا من نيز كشته خواهم شد؟” با اين سخن، اندوهى غريب بر چهره عمو مى نشانى. 

و دوباره سكوت است و سكوت. همه مى خواهند بدانند عمو و پسر برادر چه مى گويند؟ چشم ها گاه به امام حسين(علیه السلام) نگاه مى كند و گاه به تو. 

چرا اين سؤال را مى پرسى؟ مگر امام نفرمود همه كشته خواهيم شد. 

اما نه! تو حق دارى سؤال كنى. آخر كشتن نوجوان كه رسم مردانگى نيست.

 تو تنها سيزده سال سن دارى. امام، قامت زيباى تو را مى بيند. اندوه را با لبخند پيوند مى زند و مى پرسد: 

ــ پسرم! مرگ در نگاه تو چگونه است؟ 

ــ مرگ و شهادت براى من از عسل هم شيرين تر است. 

چه زيبا و شيرين پاسخ دادى! 

همه از جواب تو، جانى دوباره مى گيرند و بر تو آفرين مى گويند. تو اين شيوايى سخن را از پدرت، امام حسن(علیه السلام) به ارث برده اى. 

امام با تو سخن مى گويد: “عمويت به فدايت! آرى، تو هم شهيد خواهى شد".293 

با شنيدن اين سخن، شادى و نشاط تمام وجود تو را فرا مى گيرد. آرى! تو عزيز دل امام حسن(علیه السلام) هستى! تو قاسم هستى! قاسم سيزده ساله اى كه مايه افتخار جهان شيعه است

به راستى كه شما از بهترين ياران هستيد. چه استوار مانديد و از بزرگ ترين امتحان زندگى خويش سر بلند بيرون آمديد. تاريخ همواره به شما آفرين مى گويد. 

اكنون امام حسين(علیه السلام) نگاهى به ياران خود مى كند و مى فرمايد: “سرهاى خود را بالا بگيريد و جايگاه خود را در بهشت ببينيد".294 

همه، به سوى آسمان نگاه مى كنند. پرده ها كنار مى رود و بهشت نمايان مى شود. خداى من! اين جا بهشت است! چقدر با صفاست! 

امام تك تك ياران خود را نام مى برد و جايگاه و خانه هاى بهشتى آنها را نشانشان مى دهد. بهشت در انتظار شماست. آرى! امشب بهشت، بى قرار شما شده است.295 

براى لحظاتى سراسر خيمه غرق شادى و سرور مى شود. همه به يكديگر تبريك مى گويند، بهترين جاى بهشت! آن هم در همسايگى پيامبر! فرشتگان با تعجّب از مقام و جايگاه شما، همه صف بسته اند و منتظر آمدن شمايند. شما مى رويد تا نام خود را در تاريخ زنده كنيد. 

به راستى كه دنيا ديگر يارانى به باوفايى شما نخواهد ديد. 

* * * 

هنوز ياران در حضور امام هستند و از هم نشينى با امام و شنيدن رضايت خدا و زيبايى هاى بهشتى كه در انتظار آنهاست، لذت مى برند. 

اكنون امام حسين(علیه السلام) برنامه هاى امشب را مشخّص مى كند. ايشان همراه با ياران خود از خيمه بيرون مى آيد. 

شب از نيمه گذشته است. سپاه كوفه پس از ساعت ها رقص و پايكوبى به خواب رفته اند. اوّلين دستور امام اين است كه فاصله بين خيمه ها كم شود و خيمه زنان و كودكان در وسط قرار گيرد. 

چرا امام اين دستور را مى دهد؟ بايد اندكى صبر كنيم. 

خيمه ها با نظمى جديد و نزديك به هم بر پا مى شود. امام دستور مى دهد تا سه طرف خيمه ها، خندق ( چاله عميق ) حفر شود. 

همه ياران شروع به كار مى كنند. كارى سخت و طاقت فرساست، فرصت هم كم است. 

در تاريكى شب همه مشغول كاراند. عدّه اى هم نگهبانى مى دهند تا مبادا دشمن از راه برسد.کار به خوبی پیش می رود و سرانجام سه طرف اردگاه ‘خندق حفر می شود.

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

            ❣﷽❣

قسمت۵۲

واى بر من! سخن برادرم بوى رفتن مى دهد. صداى ناله و گريه زينب(سلام الله علیها) بلند مى شود. او تاب شنيدن اين سخن را ندارد. پس با شتاب به سوى برادر مى آيد: 

ــ كاش اين ساعت را نمى ديدم. بعد از مرگ مادر و پدر و برادرم حسن(علیه السلام)، دلم به تو مأنوس بود، اى حسين!278 

ــ خواهرم! صبر داشته باش. ما بايد در راه خدا صبر كنيم و اكنون نيز، چاره ديگرى نداريم. 

ــ برادر! يعنى بايد خود را براى ديدن داغ تو آماده كنم، امّا قلب من طاقت ندارد. 

و زينب(سلام الله علیها) بى هوش بر زمين مى افتد و صداى شيون و ناله زنان بلند مى شود.279 

امام خواهر را در آغوش مى گيرد. زينب آرام آرام چشمان خود را باز مى كند و گرمى دست مهربان برادر را احساس مى كند. 

امام با خواهر سخن مى گويد: “خواهرم! سرانجام همه مرگ است. مگر رسول خدا(صلى الله عليه وآله) از من بهتر نبود، ديدى كه چگونه اين دنيا را وداع گفت. پدر و مادر و برادرم حسن، همه رفتند. مرگ سرنوشت همه انسان هاست. خواهرم ما بايد در راه خدا صبر داشته باشيم". 

زينب(سلام الله علیها) آرام شده است و اكنون به سخنان برادر گوش مى دهد: “خواهرم! تو را سوگند مى دهم كه در مصيبت من بى تابى نكنى و صورت نخراشى".280 

نگاه زينب(سلام الله علیها) به نگاه امام دوخته شده و در اين فكر است كه چگونه خواهد توانست خواسته برادر را عملى سازد. 

اى زينب! برخيز، تو در آغاز راه هستى. تو بايد پيام برادر را به تمام دنيا برسانى. همسفرِ تو در اين سفر، صبر است و تاريخ فرياد مى زند كه خدا به تو صبرى زيبا داده است.

خبرى در خيمه ها مى پيچد. همه با عجله سجّاده هاى نماز خود را جمع مى كنند و به سوى خيمه خورشيد مى شتابند. امام ياران خود را طلبيده است. 

بيا من و تو هم به خيمه امام برويم تا ببينيم چه خبر شده است و چرا امام نيمه شب همه ياران خود را فرا خوانده است؟ 

چه خيمه باصفايى! بوى بهشت به مشام جان مى رسد. ديدار شمع و پروانه هاست! همه به امام نگاه مى كنند و در اين فكراند كه امام چه دستورى دارد تا با جان پذيرا شوند. آيا خطرى اردوگاه حق را تهديد مى كند؟ 

امام از جاى خود برمى خيزد. نگاهى به ياران خود كرده و مى فرمايد: “من خداى مهربان را ستايش مى كنم و در همه شادى ها و غم ها او را شكر مى گويم. خدايا! تو را شكر مى كنم كه به ما فهم و بصيرت بخشيدى و ما را از اهل ايمان قرار دادى".281 

امام براى لحظه اى سكوت مى كند. همه منتظرند تا امام سخن خود را ادامه دهد:

 "ياران خوبم! من يارانى به خوبى و وفادارى شما نمى شناسم. بدانيد كه ما فقط امشب را مهلت داريم و فردا روز جنگ است. من به همه شما اجازه مى دهم تا از اين صحرا برويد. من بيعت خود را از شما برداشتم، برويد، هيچ چيز مانع رفتن شما نيست. اينك شب است و تاريكى! اين پرده سياه شب را غنيمت بشماريد و از اين جا برويد و مرا تنها گذاريد".282 

با پايان يافتن سخن امام غوغايى به پا مى شود. هيچ كس گمان نمى كرد كه امام بخواهد اين سخنان را به ياران خود بگويد. 

نگاه كن! همه، گريه مى كنند. اى حسين! چقدر آقا و بزرگوارى! 

چرا مى خواهى تنها شوى؟ چرا مى خواهى جان ما را نجات دهى؟ 

آتشى در جان ها افتاده است. اشك است و گريه هاى بى تاب و شانه هاى لرزان! كجا برويم؟ چگونه كربلا را رها كنيم؟ 

وقتى حسين اين جاست، بهشت اين جاست، ما كجا برويم؟! 

* * * 

فضاى خيمه پر از گريه است. اشك به هيچ كس امان نمى دهد و بوى عطر وفادارى همه را مدهوش كرده است. 

عبّاس برمى خيزد. صدايش مى لرزد و گويى خيلى گريه كرده است. 

او مى گويد: “خدا آن روز را نياورد كه ما زنده باشيم و تو در ميان ما نباشى".283

ديگر بار گريه به عبّاس فرصت نمى دهد. با گريه عبّاس، صداى گريه همه بلند مى شود.284

 امام نيز، آرام آرام گريه مى كند و در حق برادر دعا مى كند. سخنان عبّاس به دل همه آتش غيرت زد. 

فرزندان عقيل از جا برخاستند و گفتند: “پناه به خدا مى بريم، از اينكه تو را تنها گذاريم".285 

مسلم بن عَوْسجه نيز، مى ايستد و با اعتقادى راسخ مى گويد: “به خدا قسم، اگر هفتاد بار زنده شوم و در راه تو كشته شوم و دشمنانت بدن مرا بسوزانند، هرگز از تو جدا نمى شوم و در راه تو جان خويش را فدا مى كنم، امّا چه كنم كه يك جان بيشتر ندارم".286 

زُهير از انتهاى مجلس با صداى لرزان فرياد مى زند: “به خدا دوست داشتم در راه تو كشته شوم و ديگر بار زنده شوم و بار ديگر كشته شوم و هزار بار بلاگردانِ وجود تو باشم".287 

ادامه_دارد….

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج