نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۷۳

ديگر هيچ كس از جوانان بنى هاشم غير از عبّاس نمانده است. 

تشنگى در خيمه ها غوغا مى كند، آفتاب گرم كربلا مى سوزاند. گوش كن!  

آب، آب! 

اين صداى عطش كودكان است كه صحراى گرم كربلا را در برگرفته است. عبّاس تاب شنيدن ندارد. چگونه ببيند كه همه از تشنگى بى تابى مى كنند. 

اكنون عبّاس نزد امام مى آيد. اجازه مى گيرد تا براى آوردن آب به سوى فرات برود. هيچ كس نيست تا او را يارى كند؟ كاش ياران باوفا بودند و عبّاس را همراهى مى كردند. عبّاس مشك آب را برمى دارد تا به سوى فرات برود. 

صبر كن، برادر! من هم با تو مى آيم. 

اين بار امام حسين(علیه السلام) به همراهى عبّاس مى رود. دو برادر با هم به سوى فرات هجوم مى برند. صدايى در صحرا مى پيچد: “مبادا بگذاريد كه آنها به آب برسند، اگر آنها آب بنوشند هيچ كس را توان مبارزه با آنها نخواهد بود".415

حسين و عبّاس به پيش مى تازند. هيچ كس توان مقابله با آنها را ندارد. صداى “الله اكبر” دو برادر در دل صحرا، مى پيچد. 

دستور مى رسد: “بين دو برادر فاصله ايجاد كنيد سپس تير بارانشان كنيد". 

تيراندازان شروع به تيراندازى مى كنند. 

خداى من! تيرى به چانه امام اصابت مى كند. امام مى ايستد تا تير را بيرون بكشد. خون فواره مى كند. امام، خون خود را در دست خود جمع مى كند و به سوى آسمان مى پاشد و به خداى خود عرضه مى دارد: “خدايا! من از ظلم اين مردم به سوى تو شكايت مى كنم".416 

لشكر از فرصت استفاده مى كند و بين امام و عبّاس جدايى مى اندازد.  

خدايا، عبّاس من كجا رفت؟ چرا ديگر صداى او را نمى شنوم؟ 

امام به سوى خيمه ها باز مى گردد. نكند خطرى خيمه ها را تهديد كند. 

عبّاس همچنان پيش مى تازد و به فرات مى رسد.  

اى آب! چه زلال و گوارايى! تشنگى جان او را بر لب آورده است. وقتى دست خود را به زير آب مى زند، او را بيشتر به ياد تشنگى كودكان و خيمه نشينان مى اندازد…،

 لب هاى خشك عبّاس نيز، در حسرت آب مى ماند. اى حسين! بر لبِ آبم و از داغ لبت مى ميرم! 

عبّاس، مشك را پر از آب مى كند. صدای دلنشين آب كه در كام مشك مى رود جان عبّاس را پر از شور مى كند.417 

اكنون مشك پر شده است. آن را به دوش راست مى اندازد و حركت مى كند. 

نگاه كن! هزاران گرگ سر راه او قرار گرفته اند. عبّاس نگاهى به آنها مى كند و در مى يابد كه هدف دشمن، مشك آب است. چهار هزار نفر در مقابلش ايستاده اند آب به خيمه ها نرسد، عبّاس مى خواهد آب را به خيمه ها برساند. فرياد مى زند:

 "من از مرگ نمى ترسم. من سپر جان حسينم! من ساقى تشنگان كربلايم".418

عبّاس به سوى خيمه ها به سرعت باد پيش مى تازد، تا زودتر آب را به خيمه ها برساند. 

سپاه كوفه او را محاصره مى كنند. يك نفر با هزاران نفر روبرو شده است. 

عبّاس بايد هم مشك را از خطرِ تيرها حفظ كند و هم شمشير بزند و سپاه را بشكافد. او شمشير مى زند، سپاه كوفه را مى شكافد، مى رزمد، مى جنگد و جلو مى رود. 

ده ها نفر را به خاك و خون مى نشاند. نگاه او بيشتر به سوى خيمه ها است و به مشك آبى كه در دست دارد، مى انديشد. او بيشتر به فكر مشك آب است تا به فكر مبارزه. او آمده است تا آب براى كودكان ببرد،

 على اصغر تشنه است! 

در اين كارزار شمشير و خون، شمشير نَوْفل به دست راست عبّاس مى نشيند. 

بى درنگ شمشير را به دست چپ مى گيرد و به مبارزه ادامه داده و فرياد مى زند: “به خدا قسم، اگر دست مرا قطع كنيد من هرگز از حسين، دست بر نمى دارم".419 

خون از دست عبّاس جارى است. او فقط به فكر اين است كه هرطور شده آب را به خيمه ها برساند. اكنون عبّاس با دست چپ شمشير مى زند! لشكر را مى شكافد و جلو مى رود امّا اين بار شمشير حَكَم بر دست چپ او مى نشيند. 

دست چپ سقّاى كربلا نيز قطع مى شود، امّا پاهاى عبّاس كه سالم است.420 

اكنون او با پا اسب را مى تازاند، شايد بتواند به خيمه ها برسد امّا افسوس…! در اين ميان تيرى به مشك آب اصابت مى كند و اين جاست كه اميد عبّاس نا اميد مى شود. آب ها روى زمين مى ريزد. او ديگر آبى با خود ندارد، پس چگونه به خيمه ها برگردد؟ 

گرگ هايى كه از صبح تا كنون در دل كينه او را داشتند، دورش جمع مى شوند. آرى، همين عبّاس بود كه چند بار از فرات آب برد. تيرى به سينه او اصابت مى كند و نامردى، عمود آهن به سر او مى زند.421 

عبّاس روى زمين مى افتد و صدايش بلند مى شود: “اى برادر! مرا درياب".422 

نگاه كن! اكنون سـرِ عبّاس بر زانوى امام حسين(علیه السلام) است و اشك در چشم او. 

اين صداى امام است كه با برادر خود سخن مى گويد: “اكنون كمر من شكست، عبّاسم".423 

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج