نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۷۴

اين صداى امام است كه با برادر خود سخن مى گويد: “اكنون كمر من شكست، عبّاسم".423 

آرى! عبّاس پشت و پناه حسين بود و با رفتن او ديگر امام حسين(علیه السلام)، تنهاى تنها شد. صداى گريه امام آن چنان بلند است كه كسى تا به حال گريه او را اين گونه نديده بود.424 

* * * 

امام، غريبانه، تنها و تشنه در وسط ميدان ايستاده است. 

از پشت پرده اشكش به يارانِ شهيد خود نگاه مى كند. همه پر كشيدند و رفتند. چه با وفا بودند و صميمى! طنين صداى امام در دشت مى پيچد: “آيا يار و ياورى هست تا مرا يارى كند؟".425 

هيچ جوابى نمى آيد. كوفيان، سرِ خود را پايين گرفته اند. آرى! ديگر هيچ خداپرستى در ميان آنها نيست. اينان همه عاشقان دنيا هستند! 

نگاه كن! سپاه كوفه گريه مى كنند. آخر شما چه مردمى هستيد كه بر غريبى حسين اشك مى ريزيد. آخر اين چه معمّايى است؟ غربت امام، آن قدر زياد است كه دل دشمن را هم براى لحظاتى به درد آورده است. نمى دانم براى چه امام به سوى خيمه ها برمى گردد.426 

صداى “آب، آب” در خيمه ها پيچيده است. همه، تشنه هستند، امّا اين دشت ديگر سقّايى ندارد. خداى من! شيرخوار حسين از تشنگى بى تاب شده است. 

امام، خواهر را صدا مى زند: “خواهرم، شيرخواره ام را بياوريد".427 

على اصغر، بى تاب شده است. زينب او را از مادرش رباب مى گيرد و در آغوش مى فشارد و روى دست برادر قرار مى دهد. امام شيرخوار خود را در آغوش مى گيرد، او را مى بويد و مى بوسد: “عزيزم! تشنگى با تو چه كرده است". 

امام حسين(علیه السلام)، على اصغر را به ميدان مى برد تا شايد از دل سنگ اين مردم، چشمه عاطفه اى بجوشد! شايد اين كودك سيراب شود! 

او طاقت ديدن تشنگى على اصغر را ندارد. اكنون امام در وسط ميدان ايستاده است. در دور دست سپاه، همه از هم مى پرسند كه حسين(علیه السلام) چه چيزى را روى دست دارد. آيا او قرآن آورده است؟  

امام فرياد برمى آورد: “اى مردم! اگر به من رحم نمى كنيد، به كودكم رحم كنيد".428 

عمرسعد با نگرانى، سپاه كوفه را مى بيند كه تاب ديدن اين صحنه را ندارند. آرى! امام حجت ديگرى بر كوفيان آشكار مى كند. على اصغر با دستان كوچكش بر همه قلب ها چنگ زده است. چه كسى به اين صحنه پايان خواهد داد؟ سكوت است و سكوت! 

ناگهان حَرْمَله تيرى در كمان مى گذارد. او زانو مى زند. سپاه كوفه با همه قساوتى كه در دل دارند چشمانشان را مى بندند و تير رها مى شود.  

خداى من چه مى بينم، خون از گلوىِ علی اصغرمى جوشد.429 

اينك اين صداى گريه امام است كه به گوش مى رسد. 

نگاه كن! اين چه صحنه اى است كه مى بينى؟ امام چه مى كند؟ او دست خود را زير گلوىِ على اصغر مى گيرد و خون او را به سوى آسمان مى پاشد.430 

همه، از اين كار تو تعجّب مى كنند. اشك در چشم دارى و خون فرزند به سوى آسمان مى پاشى. تو نمى گذارى حتّى يك قطره از خون على اصغر به زمين بريزد.431 

صدايى ميان زمين و آسمان طنين مى اندازد: “اى حسين! شيرخوار خود را به ما بسپار كه در بهشت از او پذيرايى مى كنيم".432 

امام، آماده شهادت است. به سوى خيمه مى آيد و مى فرمايد: “براى من پيراهن كهنه اى بياوريد تا آن را به تن كنم. من به سوى شهادت مى روم".433 

صداى گريه همه بلند مى شود. آنها مى فهمند كه اين آخرين ديدار است. 

به راستى، چرا امام پيراهن كهنه مى طلبد؟ شايد او مى خواهد اين پيراهن كهنه را بپوشد تا اين دشمنِ غارتگر، بعد از شهادت آن حضرت به آن لباس طمع نكرده و آن را غارت نكنند. 

امام سجّاد(علیه السلام) در بستر بيمارى است. امام حسين(علیه السلام) براى خداحافظى به سوى خيمه او مى رود. مصلحت خدا در اين است كه او امروز بيمار باشد تا نسل امامت قطع نگردد.

امام وارد خيمه مى شود. پسرش را در آغوش مى گيرد و وصيّت هاى خود را به او مى فرمايد. آرى امام حسين(علیه السلام) اسرار امامت را كه از امام حسن(علیه السلام) گرفته است، به امام سجّاد(علیه السلام) مى سپارد.434

اشك از چشم امام سجّاد(علیه السلام) جارى است، او براى غربت و مظلوميّت پدر گريه مى كند. امام حسين(علیه السلام) از او مى خواهد در راه خدا صبر كند. او پناه اين كاروان خواهد بود. 

* * * 

امام حسين(علیه السلام) آماده رفتن به ميدان است اينك لحظه خداحافظى است. 

اكنون او با عزيزان خود سخن مى گويد: “دخترانم، سكينه! فاطمه! و خواهرانم، زينب! اُمّ كُلْثوم! من به سوى ميدان مى روم و شما را به خدا مى سپارم".435

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج