نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۷۵

امام حسين(علیه السلام) آماده رفتن به ميدان است اينك لحظه خداحافظى است. 

اكنون او با عزيزان خود سخن مى گويد: “دخترانم، سكينه! فاطمه! و خواهرانم، زينب! اُمّ كُلْثوم! من به سوى ميدان مى روم و شما را به خدا مى سپارم".435

همه اشك مى ريزند. آرى! اين آخرين بارى است كه امام را مى بينند. سكينه ( دختر امام )، رو به پدر مى كند و مى گويد: 

ــ بابا، آيا به سوى مرگ مى روى؟ 

ــ چگونه به سوى مرگ نروم حال آنكه ديگر هيچ يار و ياورى ندارم. 

ــ بابا، ما را به مدينه برگردان! 

ــ دخترم! اين نامردان هرگز اجازه نمى دهند كه شما را به مدينه ببرم.436 

صداى ناله و شيونِ همه بلند مى شود، امّا در اين ميان سكينه بيش از همه بى تابى مى كند، آخر او چگونه دورى پدر را تحمّل كند. او آن چنان گريه مى كند كه دل همه را به درد مى آورد. امام سكينه را در آغوش مى گيرد و مى فرمايد: “دخترم! دل مرا با اشك چشم خود نسوزان".437 

آغوش پدر، سكينه را آرام مى كند. پدر اشك چشم او را پاك مى كند و با همه خداحافظى مى كند و به سوى ميدان مى رود.438 

امام نگاهى به ميدان مى كند. ديگر هيچ يار و ياورى براى امام باقى نمانده است. كجا رفتيد؟ اى ياران باوفا! 

غم بر دل امام حسين(علیه السلام) نشسته و اكنون تنهاى تنها شده است. امام سوار بر اسب خويش جلو مى آيد. مهار اسب را مى كشد و فرياد او تا دور دست سپاه كوفه، طنين مى اندازد: “آيا كسى هست تا از ناموس رسول خدا دفاع كند؟ آيا كسى هست كه در اين غربت و تنهايى، مرا يارى كند؟"439 

فرياد غريبانه را پاسخى نبود امّا… 

ناگهان زانوىِ دو برادر مى لرزد. عرقى سرد بر پيشانى آنها مى نشيند. شمشيرهاى اين دو برادر فرو مى افتد. شما را چه مى شود؟ 

حسىّ ناشناخته در وجود اين دو برادر جوانه مى زند. آرام آرام، همديگر را نگاه مى كنند. چشم هاى آنها با هم سخن مى گويد. آرى! هر دو حسّ مشتركى دارند.به تنهايى و غربت امام حسين(علیه السلام) مى نگرند. 

همسفرم! آيا آنها را مى شناسى؟ 

آنها سَعْد و ابوالحُتُوف، فرزندان حارث هستند. آنها هر دو از گروه “خَوارج"اند. عمرى با بغض و كينه حضرت على(علیه السلام) زندگى كرده اند. آنها همواره دشمن آن حضرت بوده اند. 

چه شده است كه اكنون بى قرار شده اند؟ صداى حسين(علیه السلام) چگونه آنها را اين چنين دگرگون نمود. آنها با خود سخن مى گويند: “ما را چه شده است؟ ما و عشق حسين. مردم ما را به بغض حسين مى شناسند".

هنوز طنين صداى حسين(علیه السلام) در گوششان است: “آيا كسى هست منِ غريب را يارى كند". 

همسفر خوبم! قلم من از روايت اين صحنه ناتوان است. نمى توانم اوج اين حماسه را بيان كنم. خدايا، چه مى بينم؟ دو اسب سوار با سرعت باد به سوى امام مى تازند. 

كسى مانع آنها نمى شود. آنها از خوارج هستند و هميشه كينه حضرت على(علیه السلام) را به دل داشته اند. عمرسعد خوشحال است و با خود فكر مى كند كه اينان به جنگ حسين(علیه السلام) مى روند! 

وقتى كه نزديك امام مى رسند، خود را از روى اسب بر زمين مى افكنند. 

خداى من! آنها سيل اشك توبه را نثار امام مى كنند. 

نمى دانم با امام چه مى گويند و چه مى شنوند، تنها مى بينم كه اين بار سوار بر اسب شده و به سپاه كوفه حمله مى برند. 

دو برادر به ميدان مى روند تا خون كافران را بريزند. چه شجاعانه مى جنگند، مى غرّند و به پيش مى روند. 

لحظاتى بعد، صحراى كربلا رنگين به خون آنها مى شود. آنها به هم نگاه میکنند440

سپاه كوفه ايستاده است. شمشيرها در دستانشان بى تابى مى كنند. امام، تنهاى تنهاست. 

بار ديگر، صداى امام در صحراى كربلا مى پيچد: “آيا كسى هست مرا يارى كند؟". 

هيچ كس صداى حسين را جواب نمى گويد. حسين غريب است و تنها. 

نگاه كن! امام سجّاد(علیه السلام) از خيمه خود بيرون آمده است. او توان راه رفتن ندارد و از شدّتِ تب نيز، مى سوزد. 

زينب(سلام الله علیها) به دنبال او مى آيد و مى فرمايد: “فرزند برادرم! باز گرد". امام سجّاد(علیه السلام) در پاسخ مى گويد: “عمه جان! مى خواهم جانم را فداى پدر نمايم".

 ناگهان چشم امام حسين(علیه السلام) به او مى افتد. رو به خواهرش مى كند و مى گويد: “خواهرم! پسرم را به خيمه باز گردان".441 

عمّه، پسر برادر را به خيمه مى برد و كنارش مى ماند. پروانه ها، همه روى خاك گرم كربلا، بر خاك و خون آرميده اند.442 

امام در ميدان تنهايى ايستاده است. رو به پيكر بى جان ياران باوفايش مى كند و مى فرمايد: “اى دلير مردان، اى ياران شجاع!". 

هيچ جوابى نمى آيد. اكنون امام مى فرمايد: “من شما را صدا مى زنم، چرا جواب مرا نمى دهيد؟ شما در خواب هستيد و من اميد دارم كه بار ديگر بيدار شويد. نگاه كنيد كسى نيست كه از ناموس رسول خدا دفاع كند".443 

باز هم صدايى نمى آيد. هنوز صداى امام حسين(علیه السلام) مى آيد كه يارى مى طلبد.

ادامه_دارد..