نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۸۵

ابن زياد فرياد مى زند: “يك نفر به من بگويد كه چگونه صداى زينب را خاموش كنم؟". فكرى به ذهن يكى از اطرافيان ابن زياد مى رسد. 

ــ سر حسين را مقابل زينب ببريد! 

ــ براى چه؟ 

ــ دو روز است كه زينب، برادر خود را نديده است. او با ديدن سر برادر آرام مى شود! 

نيزه دارى از قصر بيرون مى آيد. جمعيّت را مى شكافد و جلو مى رود و در مقابل زينب مى ايستد. 

زينب هنوز سخن مى گويد و فرياد و ناله مردم بلند است، امّا ناگهان ساكت مى شود…،چشم زينب به سرِ بريده برادر مى افتد و سخن را با او آغاز مى كند:

 "اى هلال من! چه زود غروب كرده اى! اى پاره جگرم، هرگز باور نمى كردم چنين روزى برايمان پيش بيايد. اى برادر من! تو كه با ما مهربان بودى، پس چه شد آن مهربانيت! اگر نمى خواهى با من سخن بگويى، پس با دخترت فاطمه سخن بگو با او سخن بگو كه نزديك است از داغ تو، جان بدهد".517 

مردم كوفه آن قدر اشك ريخته اند كه صورتشان از اشك خيس شده است.518 

زينب اين خطيب بزرگ، پيام خود را به مردم كوفه رساند. 

آنهايى كه براى جشن و شادى در اين جا جمع شده بودند، اكنون خاك بر سر خود مى ريزند. نگاه كن! زنان چگونه بر صورت خود چنگ مى زنند و چگونه فرياد ناله و شيون آنها به آسمان مى رود. 

اكنون زمان مناسبى است تا امام سجّاد(علیه السلام) سخنرانى خود را آغاز كند. 

آرى! مأموران ابن زياد كارى نمى توانند بكنند، كنترل اوضاع در دست اسيران است. 

امام از مردم مى خواهد تا آرام باشند و گريه نكنند. اكنون او سخن خويش آغاز مى كند: 

خداى بزرگ را ستايش مى كنم و بر پيامبرش درود مى فرستم. 

اى مردم كوفه! هر كس مرا مى شناسد كه مى شناسد، امّا هر كس كه مرا نمى شناسد، بداند من على، پسر حسين هستم. 

من فرزند آن كسى هستم كه كنار نهر فرات با لب تشنه شهيد شد. من فرزند آن كسى هستم كه خانواده اش اسير شدند. 

اى مردم كوفه! آيا شما نبوديد كه به پدرم نامه نوشتيد و از او خواستيد تا به شهر شما بيايد؟ آيا شما نبوديد كه براى يارى او پيمان بستيد، امّا وقتى كه او به سوى شما آمد به جنگ او رفتيد و او را شهيد كرديد؟ شما مرگ و نابودى را براى خود خريديد. 

در روز قيامت چه جوابى خواهيد داشت، آن هنگام كه پيامبر به شما بگويد: “شما از امّت من نيستيد چرا كه فرزند مرا كشتيد".519 

بار ديگر صداى گريه از همه جا بلند مى شود. همه به هم نگاه مى كنند، در حالى كه به ياد مى آورند كه چگونه به امام حسين(علیه السلام) نامه نوشتند و بعد از آن به جنگ او رفتند. 

امام بار ديگر به آنها مى فرمايد: “خدا رحمت كند كسى كه سخن مرا بشنود. من از شما خواسته اى دارم".520 

همه مردم خوشحال مى شوند و فرياد مى زنند: “اى فرزند پيامبر! ما همه، سرباز تو هستيم. ما گوش به فرمان توايم و ما جان خويش را در راه تو فدا مى كنيم و هر چه بخواهى انجام مى دهيم. ما آماده ايم تا همراه تو قيام كنيم و يزيد و حكومتش را نابود سازيم".521 

اين سخنان در موجى از احساس بيان مى شود. دست ها همه گره كرده و فريادها بلند است. ترس در دل ابن زياد و اطرافيان او نشسته است. 

به راستى، امام چه زمانى دستور حمله را خواهد داد؟ 

ناگهان صداى امام همه را وادار به سكوت مى كند: “آيا مى خواهيد همان گونه كه با پدرم رفتار نموديد، با من نيز رفتار كنيد؟ مطمئن باشيد كه فريب سخن شما را نمى خورم. به خدا قسم هنوز داغ پدر را فراموش نكرده ام".522 

همه، سرهاى خود را پايين مى اندازند و از خجالت سكوت مى كنند. 

آرى! همين مردم بودند كه در نامه هاى خود به امام حسين(علیه السلام) نوشتند كه ما همه آماده جان فشانى در راه تو هستيم و پس از مدتى همين ها بودند كه لشكرى سى هزار نفرى شدند و براى كشتن او سر از پا نمى شناختند. 

همه با خود مى گويند پس امام سجّاد(علیه السلام) چه خواسته اى از ما دارد؟ او كه در سخن خود فرمود از شما مردم خواسته اى دارم. امام به سخن خود ادامه مى دهد: “اى مردم كوفه! خواسته من از شما اين است كه ديگر نه از ما طرفدارى كنيد و نه با ما بجنگيد".523 

اى مردم كوفه! خاندان پيامبر، ديگر يارى شما را نمى خواهند. شما مردم امتحان خود را پس داده ايد، شما بی وفاترين مردم هستيد. 

مردم با شنيدن اين سخن، آرام آرام متفرّق مى شوند. كاروان اسيران به سوى قصر ابن زياد حركت مى كند. 

آرى! در اسارت بودن بهتر از دل بستن به مردم كوفه است. 

ادامه_دارد….

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج