نذر فرج

            ❣﷽❣

قسمت۹۵

همه نگاه ها به اسيران خيره شده و همه دل ها از ديدن اين صحنه به درد آمده است. 

يزيد تعجّب مى كند و در جواب مى گويد: “پدر تو آرزوى حكومت داشت و حق مرا كه خليفه مسلمانان هستم، مراعات نكرد و به جنگ من آمد، امّا خدا او را كشت، خدا را شكر مى كنم كه او را ذليل و نابود كرد". 

امام جواب مى دهد: “اى يزيد، قبل از اينكه تو به دنيا بيايى، پدران من يا پيامبر بودند يا امير! مگر نشنيده اى كه جد من، على بن ابى طالب در جنگ بَدْر و اُحُد پرچمدار اسلام بود، امّا پدر و جد تو پرچمدار كفر بودند!".572 

يزيداز سخن امام سجاد(علیه السلام) آشفته مى شود و فرياد مى زند: “گردنش را بزنيد".573 

ناگهان صداى زينب در فضا مى پيچد: “از كسى كه مادربزرگش، جگرِ حمزه سيدالشهدا را جويده است، بيش از اين نمى توان انتظار داشت".574 

مجلس، سراسر سكوت است و اين صداىِ على(علیه السلام) است كه از حلقوم زينب(سلام الله علیها)مى خروشد: 

آيا اكنون كه ما اسير تو هستيم خيال مى كنى كه خدا تو را عزيز و ما را خوار نموده است؟ تو آرزو مى كنى كه پدرانت مى بودند تا ببينند چگونه حسين را كشته اى. 

تو چگونه خون خاندان پيامبر را ريختى و حرمت ناموس او را نگه نداشتى و دختران او را به اسيرى آوردى؟ بدان كه روزگار مرا به سخن گفتن با تو وادار كرد وگرنه من تو را ناچيزتر از آن مى دانم كه با تو سخن بگويم. 

اى يزيد! هر كارى مى خواهى بكن، و هر كوششى كه دارى به كار بگير، امّا بدان كه هرگز نمى توانى ياد ما را از دل ها بيرون ببرى. 

تو هرگز به جلال و بزرگى ما نمى توانى برسى.575 

شهيدانِ ما نمرده اند، بلكه آنها زنده اند و در نزد خداى خويش، روزى مى خورند. 

اى يزيد! خيال نكن كه مى توانى نام و يادِ ما را از بين ببرى! بدان كه ياد ما هميشه زنده خواهد بود.576 

يزيد همچون مارى زخمى به گوشه اى مى خزد. سخنان زينب(سلام الله علیها) او را در مقابل ميهمانانش حقير كرده است. او ديگر نمى تواند سخن بگويد. 

آرى! بار ديگر زينب افتخار آفريد. او پاسدار حقيقت است و پيام رسان خون برادر. 

همه مهمانان يزيد از ديدن اين صحنه ها حيران شده اند. يزيد ديگر هيچ كارى نمى تواند بكند، او ديگر كشتن امام سجّاد(علیه السلام) را به صلاح خود نمى بيند و دستور مى دهد تا مهمانان بروند و غُل و زنجير از اسيران باز كنند و آنها را به زندان ببرند.577 

كاش يزيد اسيران را به زندان مى برد. حتماً تعجّب مى كنى! 

آخر تو خبر ندارى كه يزيد، اسيران را در خرابه اى برده است. در اين خرابه كه كنار قصر يزيد است، روزها آفتاب مى تابد و صورت ها را مى سوزاند و شب ها سياهى و تاريكى هجوم مى آورد و بچّه ها را مى ترساند. نه فرشى، نه رو اندازى، نه لباسى و نه چراغى… 

سربازان شب و روز در اطراف خرابه نگهبانى مى دهند. مردم شام براى ديدن اسيران مى آيند و به آنها زخم زبان مى زنند.578 

هنوز بسيارى از مردم اين اسيران را نمى شناسند. خدايا! چه وقت حقيقت را خواهند فهميد؟ شب ها و روزها مى گذرد و كودكان همچنان بى قرارى مى كنند. خدايا، كى از اين خرابه بيرون خواهيم آمد؟   

امشب، سكينه، دختر امام حسين (علیه السلام)، رؤيايى مى بيند: 

محملى از نور بر زمين فرود مى آيد. بانويى از آن پياده مى شود كه دست بر سر دارد و گريه مى كند. خدايا! آن بانو كيست كه به ديدن ما آمده است؟ 

ــ شما كيستى كه به ديدن اسيران آمده اى؟ 

ــ دخترم، مرا نمى شناسى؟ من مادر بزرگت، فاطمه زهرا هستم. 

سكينه تا اين را مى شنود، در آغوش او مى رود و در حالى كه گريه مى كند، مى گويد: “مادر! پدرم را كشتند و ما را به اسيرى بردند". 

سكينه شروع مى كند و ماجراهاى كربلا و كوفه و شام را شرح مى دهد. اشك از چشمان حضرت زهرا(سلام الله علیها) جارى مى شود. 

او به سكينه مى گويد: “دخترم! آرام باش، كه قلب مرا سوزاندى! نگاه كن، دخترم! اين پيراهن خون آلود پدرت حسين(علیه السلام) است، من تا روز قيامت، يك لحظه هم اين پيراهن را از خود جدا نمى كنم".579 

اين جاست كه سكينه از خواب بيدار مى شود. 

* * * 

شب ها و روزها مى گذرد… 

نيمه شب، دختر كوچك امام حسين(علیه السلام) از خواب بيدار مى شود، گمان مى كنم نام او رقيّه است. 

او با گريه مى گويد: “من الآن پدر خود را در خواب ديدم، باباى من كجاست؟". 

همه زنان گريه مى كنند. در خرابه شام غوغايى مى شود. صداى ناله و گريه به گوش يزيد مى رسد. يزيد فرياد مى زند: 

ــ چه خبر شده است؟ 

ــ دختر كوچكِ حسين، سراغ

مأموران سر امام حسين(علیه السلام) را نزد دختر می آورند.

ادامه_دارد…

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج