نذر فرج

❣﷽❣

قسمت۴۵

او ديده است كه پيامبر چقدر به حسين عشق ع میورزيد و چقدر در مورد او به مردم توصيه مى كرد. 

اكنون پس از سال ها، آن هم در دل شب هشتم، اَنس بار ديگر مولايش حسين(علیه السلام) را مى بيند. تمام خاطره ها زنده مى شود. بوى مدينه در فضا مى پيچد. انس نزد امام مى رود و با او بيعت مى كند كه تا آخرين قطره خون خود در راه امام جهاد كند.234 

آرى! چنين است كه مدينه به عاشورا متصل مى شود. اَنس كه در ركاب پيامبر شمشير زده، آمده است تا در كربلا هم شمشير بزند. اگر در ركاب پيامبر شهادت نصيبش نشد، اكنون در ركاب فرزندش مى تواند شهد شهادت بنوشد.235 

* * * 

آنجا را نگاه كن!  

دو اسب سوار با شتاب به سوى ما مى آيند. خدايا! آنها كيستند؟ نكند دشمن باشند و قصد حمله داشته باشند؟ 

ــ ما آمده ايم امام حسين(علیه السلام) را يارى كنيم. 

ــ شما كيستيد؟ 

ــ منم نُعمان اَزْدى، آن هم برادرم است. 

ــ خوش آمديد. 

آنها به سوى خيمه امام مى روند تا با او بيعت كنند. آيا آنها را مى شناسى؟ آنها كسانى هستند كه در جنگ صفيّن در ركاب حضرت على(علیه السلام) شمشير زده اند. 

فرداى آن شب نزد نعمان و برادرش مى روم و مى گويم: 

ــ ديشب از كدام راه به اردوگاه امام آمديد؟ مگر همه راه ها بسته نيست؟ 

ــ راست مى گويى، همه راه ها بسته شده است، امّا ما با يك نقشه توانستيم خود را به اين جا برسانيم. 

ــ چه نقشه اى؟ 

ــ ما ابتدا خود را به اردوگاه ابن زياد رسانديم و همراه سپاهيان او به كربلا آمديم و سپس در دل شب خود را به اردوگاه حق رسانديم.236

لحظه به لحظه بر نيروهاى عمرسعد افزوده مى شود. صداى شادى و قهقهه سپاه كوفه به آسمان مى رسد. 

همه راه ها بسته شده است. ديگر كسى نمى تواند براى يارى امام حسين(علیه السلام) به سوى كربلا بيايد. مگر افراد انگشت شمارى كه بتوانند از حلقه محاصره عبور كنند. 

امام حسين(علیه السلام) بايد حجّت را بر همه تمام كند. به همين جهت، پيكى را براى عمرسعد مى فرستد و از او مى خواهد كه با هم گفت وگويى داشته باشند. 

عمرسعد به اميد آنكه شايد امام حسين(علیه السلام) با يزيد بيعت كند با اين پيشنهاد موافقت مى كند. قرار مى شود هنگامى كه هوا تاريك شد، اين ملاقات صورت گيرد.237 

حتماً مى دانى كه عمرسعد از روز اوّل هم كه به كربلا آمد، جنگ را به بهانه هاى مختلفى عقب مى انداخت. او مى خواست نيروهاى زيادى جمع شود و با افزايش نيروها و سخت شدن شرايط، امام حسين(علیه السلام) را تحت فشار قرار دهد تا شايد او بيعت با يزيد را قبول كند. 

در اين صورت، علاوه بر اينكه خون امام حسين(علیه السلام) به گردن او نيست، به حكومت رى هم رسيده است. او مى داند كه كشتن امام حسين(علیه السلام) مساوى با آتش جهنّم است، و روايت هاى زيادى را در مقام و عظمت امام حسين(علیه السلام) خوانده است، امّا عشق حكومت رى او را به اين بيابان كشانده است. 

فرماندهان سپاه بارها از عمرسعد خواسته اند تا دستور حمله را صادر كند، امّا او به آنها گفته است: “ما بايد صبر كنيم تا نيروهاى كمكى و تازه نفس از راه برسند".  

به راستى آيا ممكن است كه عمرسعد پس از ملاقات امام، از تصميم خود برگردد و عشق حكومت رى را از سر خود بيرون كند؟ 

* * * 

امشب، شب نهم محرّم (شب تاسوعا) است و شب از نيمه گذشته است. 

امام حسين(علیه السلام) با عبّاس و على اكبر و هجده تن ديگر از يارانش، به محلّ ملاقات مى روند. عمرسعد نيز، با پسرش حَفْص و عدّه اى از فرماندهان خود مى آيند. محلّ ملاقات، نقطه اى در ميان اردوگاه دو سپاه است. دو طرف مذاكره كننده، به هم نزديك مى شوند.  

امام حسين(علیه السلام) دستور مى دهد تا يارانش بمانند و همراه با عبّاس و على اكبرجلو مى رود.238 

عمرسعد هم دستور مى دهد كه فرماندهان و نگهبانان بمانند و همراه با پسر و غلامش پيش مى آيد. 

مذاكره در ظاهر كاملاً مخفيانه است. تو همين جا بمان، من جلو مى روم ببينم چه مى گويند و چه مى شنوند. 

امام مى فرمايد: “اى عمرسعد، مى خواهى با من بجنگى؟ تو كه مى دانى من فرزند رسول خدا(صلى الله عليه وآله) هستم. از اين مردم جدا شو و به سوى من بيا تا رستگار شوى".239 

جانم به فدايت اى حسين (علیه السلام)! 

با اينكه عمرسعد آب را بر روى كودكان تو بسته و صداى گريه و عطش آنها دشت كربلا را فرا گرفته است، باز هم او را به سوى خود دعوت مى كنى تا رستگار شود. 

دل تو آن قدر دريايى است كه براى دشمن خود نيز، جز خوبى نمى خواهى. 

دل تو به حال دشمن هم مى سوزد. كجاى دنيا مى توان مهربان تر از تو پيدا كرد. 

 عمرسعد حيران مى شود و نمى داند چه جوابى بدهد. او هرگز انتظار شنيدن اين كلام را از امام حسين(علیه السلام) نداشت. 

ادامه_دارد…..

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

❣﷽❣

قسمت۴۴

آيا مى دانى اين سه نفر، مسيحى هستند؟ زمانى كه يك صحرا مسلمان جمع شده اند تا امام حسين(علیه السلام) را بكشند، اين سه مسيحى به كجا مى روند؟ 

همسفرم! عشق، مسيحى و مسلمان نمى شناسد. اگر عاشق آزادگى باشى، نمى توانى عاشق امام حسين(علیه السلام) نباشى. 

آنها كه به خون امام حسين(علیه السلام) تشنه اند همه اسير دنيا هستند، پس آزاد نيستند. آنها كه آزاده اند و دل به دنيا نبسته اند به امام حسين(علیه السلام)دل مى بندند. 

من جلو مى روم و مى خواهم با وَهَب سخن بگويم. 

ــ اى وهب! در اين صحرا چه مى كنى؟ به كجا مى روى؟ 

ــ به سوى حسين(علیه السلام) فرزند پيامبر شما مى روم. 

ــ مگر نمى بينى كه صحرا پر از آشوب است. سربازان ابن زياد همه جا نگهبانى مى دهند. اگر شما را دستگير كنند كشته خواهيد شد. 

ــ اين راه عشق است. سود و زيان ندارد. 

ــ آخر شما مولاى ما، حسين(علیه السلام) را از كجا مى شناسيد. 

ــ اين حكايتى دارد كه بهتر است از مادرم بشنوى. 

من نزد مادرش مى روم و سلام مى كنم. او برايم چنين حكايت مى كند: 

ما در بيابان هاى اطراف كوفه زندگى مى كرديم. چند هفته گذشته چاه آبى كه كنار خيمه ما بود خشك شد. گوسفندان ما داشتند از تشنگى مى مردند. فرزندم وهب همراه همسرش، براى پيدا كردن آب به بيابان رفته بودند، امّا آنها خيلى دير برگشتند و من نگران آنها بودم. 

آن روز، كاروانى در نزديكى خيمه ما منزل كرد و آقاى بزرگوارى نزد من آمد و گفت: “مادر اگر كارى دارى بگو تا برايت انجام دهم". 

متانت و بزرگوارى را در سيماى او ديدم. به ذهنم رسيد كه از او طلب آب كنم چرا كه بى آبى، زندگى ما را بسيار سخت كرده بود. در دل خود، آرزوى آبى گوارا كردم. ناگهان ديدم كه چشمه زلالى از زمين جوشيد. باور نمى كردم، پس چنين گفتم: 

ــ كيستى اى جوانمرد و در اين بيابان چه مى كنى؟ چه قدر شبيه حضرت مسيح(علیه السلام)هستى! 

ــ من حسين ام، فرزند آخرين پيامبر خدا. به كربلا مى روم. وقتى فرزندت رسيد; سلام مرا به او برسان و بگو كه فرزند پيامبرِ آخرالزّمان، تو را به يارى طلبيده است.   

و بعد از لحظاتى كاروان به سوى اين سرزمين حركت كرد. ساعتى بعد پسر و عروسم آمدند. چشمه زلال آب چشم آنها را خيره كرده بود و گفت: 

ــ اين جا چه خبر بوده است مادر؟ 

ــ حسين فرزند آخرين پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله) اين جا بود و تو را به يارى فرا خواند و رفت. 

فرزندم در فكر فرو رفت. اين حسين(علیه السلام) كيست كه چون حضرت عيسى(علیه السلام) معجزه مى كند؟ بايد پيش او بروم. پسرم تصميم خود را گرفت تا به سوى حسين(علیه السلام) برود. او مى خواست به سوى همه خوبى ها پرواز كند. 

دل من هم حسينى شده بود و مى خواستم همسفر او باشم. براى همين به او گفتم “پسرم! حق مادرى را ادا نكرده اى اگر مرا هم به كربلا نبرى". 

فرزندم به من نگاهى كرد و چيزى نگفت. 

آن گاه همسرش جلو آمد و به او گفت: “همسر عزيزم! مرا تنها مى گذارى و مى روى. من نيز مى خواهم با تو بيايم". وهب جواب داد: “اين راه خون است و كشته شدن. مگر خبر ندارى همه دارند براى كشتن حسين(علیه السلام) به كربلا مى روند، امّا همسر وهب اصرار كرد كه من هم مى خواهم همراه تو بيايم. 

و اين چنين بود كه ما هر سه با هم حركت كرديم تا حسين(علیه السلام) را ببينيم.232 

من با شنيدن اين حكايت به اين خانواده آفرين مى گويم وتصميم مى گيرم تا در دل تاريكى شب، آنها را همراهى مى كنم. 

گويا امام حسين(علیه السلام) مى داند كه سه مهمان عزيز دارد. پيش از اينكه آنها به كربلا برسند خودش از خيمه بيرون آمده است. زينب(سلام الله علیها)هم به استقبال ميهمانان مى آيد. اكنون وهب در آغوش امام حسين(علیه السلام) است و مادر و همسرش در آغوش زينب(سلام الله علیها). 

به خدا سوگند كه آرامش دو جهان را به دست آورده اى، اى وهب! خوشا به حال تو! و اين سه نفر به دست امام حسين(علیه السلام) مسلمان مى شوند. 

“أشهد أنْ لا اله الاّ الله و أشهد أنّ محمّداً رسول الله". 

خوشا به حال شما كه مسلمان شدنتان با حسينى شدنتان يكى بود. ايمان آوردن شما در اين شرايط حساس، نشانه روحيّه حق طلبى شماست. 

نگاه كن! آن پيرمرد را مى گويم. آيا او را مى شناسى؟  

او اَنس بن حارث، يكى از ياران پيامبر است. او نبرد قهرمانانه حمزه سيد الشّهدا را از نزديك ديده است و اينك با كوله بارى از خاطره هاى بزرگ به سوى امام حسين(علیه السلام)مى آيد. 

سن او بيش از هفتاد سال است، امّا او مى آيد تا اين بار در ركاب فرزند پيامبرشمشير بزند. 

نگاهش به امام مى افتد. اشك در چشمانش حلقه مى زند. اندوهى غريب وجودش را فرا مى گيرد. او خودش از پيامبر شنيده است: “حسين من در سرزمين عراق مى جنگد و به شهادت مى رسد. هر كس كه او را درك كند بايد ياريش كند".233 او ديده است كه پيامبر چقدر به حسين عشق مىورزيد و چقدر در مورد او به مردم توصيه مى كرد.

ادامه_دارد… 

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

❣﷽❣

قسمت۴۳

امام با نظر او موافقت مى كند و او به سوى لشكر كوفه مى رود و به آنها مى گويد: “من مى خواهم با فرمانده شما سخن بگويم". 

او را به خيمه عمرسعد مى برند و او وارد خيمه مى شود، امّا سلام نمى كند. عمرسعد از اين رفتار او ناراحت مى شود و به او مى گويد: “چرا به من سلام نكردى، مگر مرا مسلمان نمى دانى؟". 

ابن حُصين هَمْدانى در جواب مى گويد: “اگر تو خودت را مسلمان مى دانى چرا آب فرات را بر خاندان پيامبر بسته اى؟ آيا درست است كه حيوانات اين صحرا از آب فرات بنوشند، امّا فرزندان پيامبر لب تشنه باشند؟

در كدام مذهب است كه آب را بر كودكان ببندند؟".225 

عمرسعد سر خود را پايين مى اندازد و مى گويد: “مى دانم كه تشنه گذاردن خاندان پيامبر، حرام است، امّا چه كنم ابن زياد به من اين دستور را داده است. باور كن كه من در شرايط سختى قرار گرفته ام و خودم هم نمى دانم چه كنم؟ آيا بايد حكومت رى را رها كنم. حكومتى كه در اشتياق آن مى سوزم. دلم اسير رى شده است. به خدا قسم نمى توانم از آن چشم بپوشم".226 

اين جاست كه ابن حُصين هَمْدانى باز مى گردد، در حالى كه مى داند سخن گفتن با عمرسعد كار بيهوده اى است. او چنان عاشق حكومت رى شده كه براى رسيدن به آن حاضر است به هر كارى دست بزند. 

* * * 

نيمه هاى شب هشتم محرّم است. هوا كاملا تاريك است، امّا بچّه ها از شدت تشنگى خواب ندارند. 

آيا راهى براى يافتن آب هست؟ نگاه كن عبّاس به سوى خيمه امام مى آيد. او ديگر تاب ديدن تشنگى كودكان را ندارد. 

سلام مى كند و با ادب روبروى امام مى نشيند و مى گويد: مولاى من ! آيا به من اجازه مى دهى براى آوردن آب با اين نامردان بجنگم؟ 

امام به چهره برادر نگاهى مى كند. غيرت را در وجود او مى بيند. 

پاسخ امام مثبت است. عبّاس با خوشحالى از خيمه بيرون مى رود و گروهى از دوستان را جمع مى كند و دستور مى دهد تا بيست مشك آب بردارند.227 

آن گاه در دل شب به سوى فرات پيش مى تازند. عبّاس، ابتدا نافع بن هلال را مى فرستد تا موقعيّت دشمن را ارزيابى كند. 

قرار مى شود هر زمان او فرياد زد آنها حمله كنند. نافع آرام آرام جلو مى رود. در تاريكى شب خود را به نزديكى فرات مى رساند، امّا ناگهان نگهبانان او را مى بينند و به فرمانده خود، عَمْرو بن حَجّاج خبر مى دهند. او نزديك مى آيد و نافع را مى شناسد: 

ــ نافع تو هستى؟ سلام! اين جا چه مى كنى؟ 

ــ سلام پسر عمو! من براى بردن آب آمده ام. 

ــ خوب، مى توانى مقدارى آب بنوشى و سريع برگردى. 

او نگاهى به موج هاى آب مى اندازد. تشنگى در او بيداد مى كند. ولى در جواب مى گويد:  

ــ تا زمانى كه مولايم حسين(علیه السلام) از اين آب نياشاميده است، هرگز آب نخواهم خورد. چگونه من از اين آب بنوشم در حالى كه مولايم و فرزندان او تشنه هستند؟ مى خواهم آب براى خيمه ها ببرم. 

ــ امكان ندارد. تو نمى توانى آب را به خيمه هاى حسين ببرى. ما مأمور هستيم تا نگذاريم يك قطره آب هم به دست حسين برسد.228 

اين جاست كه نافع فرياد مى زند: “الله اكبر!". 

اين عبّاس است كه مى آيد. نگاه كن كه چه مردانه مى آيد! شير بيشه ايمان، فرزند حيدر كرّار مى آيد. عبّاس و عدّه اى از يارانش، راه پانصد سرباز را مى بندند و گروه ديگر مشك ها را از آب پر مى كنند.229 

صداى برخورد شمشيرها به گوش مى رسد. بعد از مدتى درگيرى و تاخت و تاز، عبّاس دلاور و همراهانش با بيست مشك پر از آب به سوى خيمه ها باز مى گردند. او همراه خود آب سرد و گوارا دارد و لب هايش از تشنگى خشكيده است، امّا تا آب را به خيمه ها نرساند و امام حسين(علیه السلام) آب نياشامد، عبّاس آب نمى نوشد.230 

نگاه كن! همه بچّه ها چشم انتظارند. آرى! عمو رفته تا آب بياورد. 

دستهاى كوچك آنها به حالت قنوت است و دعا بر لب هاى تشنه آنها نشسته است: “خدايا، تو عموى ما را يارى كن!". 

صداى شيهه اسب عمو مى آيد. 

الله اكبر! 

اين صدا، صداى عمو است. همه از خيمه ها بيرون مى دوند. دور عمو را مى گيرند و از دست مهربان او سيراب مى شوند. 

همه اين صحنه را مى بينند. امام حسين(علیه السلام) هم، به برادر نگاه مى كند كه چگونه كودكان گرد او را گرفته اند. 

همسفر! آيا مى دانى بعد از اينكه بچّه ها از دست عموى خود آب نوشيدند به يكديگر چه گفتند: “بياييد از امشب عموى خود را سقّا صدا بزنيم". 

نيمه هاى شبِ است. صحراى كربلا در سكوت است و لشكر كوفه در خواب هستند. 

آنجا را نگاه كن! سه نفر به اين طرف مى آيند. خدايا، آنها چه كسانى هستند؟ 

او وَهَب است كه همراه همسر و مادر خود به سوى كربلا مى آيد.231 

ادامه_دارد….

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

❣﷽❣

قسمت۴۲

همسفرم! آيا موافقى با هم اندكى تاريخ را مرور كنيم. بايد به بيست و شش سال قبل برگرديم تا حوادث سال سى و پنج هجرى قمرى را بررسى كنيم.

عثمان به عنوان خليفه سوم در مدينه حكومت مى كرد. او بنى اُميّه را همه كاره حكومت خود قرار داده بود و مردم از اينكه بنى اُميّه، بيت المال را حيف و ميل مى كردند، از عثمان ناراضى بودند.

به مردم مصر بيش از همه ظلم و ستم مى شد، امّا سرانجام صبر آنها لبريز شد و در ماه شَوّال سال سى و پنج هجرى به سوى مدينه آمدند. آنها خانه عثمان را محاصره كردند و اجازه ندادند كه او براى خواندن نماز جماعت به مسجد بيايد.

حضرت على(علیه السلام) براى دفاع از عثمان، امام حسن و امام حسين(علیه السلام) را به خانه عثمان فرستاد و به آنها دستور داد كه نگذارند آسيبى به عثمان برسد. 

محاصره بيش از دو هفته طول كشيد و در تمام اين مدّت، امام حسن و امام حسين(علیه السلام) و گروه ديگرى از اهل مدينه از عثمان دفاع مى كردند.

جالب اين است كه خود بنى اُميّه كه طراح اصلى اين ماجرا بودند، مى خواستند كه با از ميان برداشتن عثمان به اهداف جديد خود برسند.

روز هجدهم ذى الحجّه مروان منشى و مشاور عثمان، به او گفت از كسانى كه براى دفاع او آمده اند بخواهد تا خانه او را ترك كنند. عثمان هم كه به مروان اطمينان داشت و خيال مى كرد خطر برطرف شده است، از همه آنهايى كه براى دفاع از آنها آمده بودند خواست تا به خانه هاى خود بروند.

او به همه رو كرد و چنين گفت: “من همه شما را سوگند مى دهم تا خانه مرا ترك كنيد و به خانه هاى خود برويد".219

 امام حسن(علیه السلام)فرمود: “چرا مردم را از دفاع كردن از خود منع مى كنى؟” عثمان در جواب ايشان گفت: “تو را قسم مى دهم كه به خانه خود بروى. من نمى خواهم در خانه ام خونريزى شود".220

 آخرين افرادى كه خانه عثمان را ترك كردند امام حسن و امام حسين(علیه السلام) بودند.221

حضرت على(علیه السلام) چون متوجّه بازگشت امام حسن(علیه السلام) شد، به او دستور داد تا به خانه عثمان باز گردد. امام حسن(علیه السلام) به خانه عثمان بازگشت، امّا بار ديگر عثمان او را قسم داد كه خانه او را ترك كند.222

شب هنگام، نيروهايى كه از مصر آمده بودند از فرصت استفاده كردند و حلقه محاصره را تنگ تر كردند. محاصره آن قدر طول كشيد كه ديگر آبى در خانه عثمان پيدا نمى شد.223

عثمان و خانواده او به شدت تشنه بودند، امّا شورشيان، اجازه نمى دادند كسى براى عثمان آب ببرد. آنها مى خواستند عثمان و خانواده اش از تشنگى بميرند.

هيچ كس جرأت نداشت به خانه عثمان نزديك شود. شورشيان با شمشيرهاى برهنه خانه را در محاصره خود داشتند.

اما حضرت على(علیه السلام) به بنى هاشم دستور داد تا سه مشك آب بردارند و به سوى خانه عثمان حركت كنند. آنها هرطور بود آب را به خانه عثمان رساندند.224

امام حسن(علیه السلام) و قنبر هنوز بر درِ خانه عثمان ايستاده بودند كه تيراندازى شروع شد. در اين گيرودار امام حسن(علیه السلام) نيز مجروح شد، امّا سرانجام شورشيان به خانه عثمان حمله كردند و او را به قتل رساندند.

پس از مدّتى بنى اُميّه با بهانه كردن پيراهن خون آلود عثمان، حضرت على(علیه السلام) را به عنوان قاتل او معرّفى كردند. 

دستگاه تبليغاتى بنى اُميّه تلاش مى كردند تا مردم باور كنند كه حضرت على(علیه السلام) براى رسيدن به حكومت و خلافت در قتل عثمان دخالت داشته است.

امروز، روز هفتم محرّم است. ابن زياد نيز، تشنگى عثمان را بهانه كرده تا آب را بر امام حسين(علیه السلام) ببندد. 

عجب! تنها كسى كه به فكر تشنگى عثمان بود و براى او آب فرستاد حضرت على(علیه السلام)بود. امام حسين(علیه السلام) و امام حسن(علیه السلام) براى بردن آب به خانه عثمان تلاش مى كردند، امّا امروز و بعد از گذشت بيست و شش سال اعتقاد مردم بر اين است كه اين بنى هاشم و امام حسين(علیه السلام) بودند كه آب را بر عثمان بستند؟! به راستى كه تاريخ را چقدر هدفمند تحريف مى كنند!

همسفرم! آيا تو هم با من موافقى كه اين تحريف تاريخ بيشتر از تشنگى، دل امام حسين(علیه السلام) را به درد آورده است. 

* * *

خورشيد بی وقفه مى تابد. هوا بسيار گرم شده و صحراى كربلا، غرق تشنگى است.

كودكان از سوز تشنگى بى تابى مى كنند و رخساره آنها، دل هر بيننده اى را مى سوزاند.

ابن حُصين هَمْدانى، نزد امام مى آيد و مى گويد: 

“مولاى من! اجازه دهيد بروم و با عمرسعد سخن بگويم. شايد بتوانم او را راضى كنم تا آب را آزاد كند".

ادامه_دارد….

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج

❣﷽❣

قسمت۴۱

حَبيب بى خبر از وجود يك جاسوس، خيلى خوشحال است كه نود سرباز به نيروهاى امام اضافه مى شود. وقتى بچّه هاى امام حسين(علیه السلام) اين نيروها را ببينند خيلى شاد مى شوند. او به شادى دل زينب(سلام الله علیها) نيز مى انديشد. ديگر راهى تا كربلا نمانده است. 

ناگهان در اين تاريكى شب، راه بر آنها بسته مى شود. لشكر كوفه به جنگ بنى اسد مى آيد. صداى برخورد شمشيرها به گوش مى رسد. 

مقاومت ديگر فايده اى ندارد. نيروهاى كمكى هم در راه است. بنى اسد مى دانند كه اگر مقاومت كنند، همه آنها بدون آنكه بتوانند براى امام حسين(علیه السلام) كارى انجام دهند، در همين جا كشته خواهند شد. 

بنابراين، تصميم مى گيرند كه برگردند. آنها با چشمان گريان با حبيب خداحافظى مى كنند و به سوى منزل خود برمى گردند.213 

آنها بايد همين امشب دست زن و بچه خود را بگيرند و به سوى بيابان بروند. چرا كه عمرسعد گروهى را به دنبال آنها خواهد فرستاد تا به جرم يارى امام حسين(علیه السلام)مجازات شوند. 

حبيب به سوى خيمه امام مى رود. او تنها رفته است و اكنون تنها برمى گردد. غم و غصّه را در چهره حبيب مى توان ديد، ولى امام با روى باز از او استقبال مى كند و در جواب او خداوند را حمد و ستايش مى نمايد.214 

امام به حبيب مى گويد كه بايد خدا را شكر كنى كه قبيله ات به وظيفه خود عمل كرده اند. آنها دعوت ما را اجابت كردند و هر آنچه از دستشان برمى آمد، انجام دادند و اين جاى شكر دارد. اكنون كه به وظيفه ات عمل كردى راضى باش و شكرگزار. 

* * * 

روز سه شنبه، هفتم محرّم است و آفتاب داغ كربلا بيداد مى كند. 

اسب سوارى از راه كوفه مى آيد و نزد عمرسعد مى رود. او با خود نامه اى دارد. عمرسعد نامه را مى گيرد و آن را مى خواند: 

“اى عمرسعد! بين حسين و آب فرات جدايى بينداز و اجازه نده تا او از آب فرات قطره اى بنوشد. من مى خواهم حسين با لب تشنه جان بدهد".215 

عمرسعد بى درنگ يكى از فرماندهان خود به نام عَمْرو بن حَجّاج را مأمور مى كند كه به همراه هفتصد نفر كنار فرات مستقر شوند تا از دسترسى امام حسين(علیه السلام) و يارانش به آب ممانعت كنند.216 

از امروز بايد خود را براى شنيدن صداى گريه كودكانى كه از تشنگى بى تابى مى كنند، آماده كنى. 

صحراى كربلا سراسر گرما و سوز و عطش است. آرى! اين عطش است كه در صحرا طلوع مى كند و جان كودكان را مى سوزاند. من و تو چه كارى مى توانيم براى تشنگى بچّه هاى امام حسين(علیه السلام) انجام بدهيم؟  

من ديگر نمى توانم طاقت بياورم. رو به سوى لشكر كوفه مى كنم. مى روم تا با عمرسعد سخن بگويم، شايد دل او به رحم بيايد. 

اى عمرسعد! تو با امام حسين(علیه السلام) جنگ دارى، پس اين كودكان چه گناهى كرده اند؟ او مى خندد و مى گويد: “مگر همين حسين و پدرش نبودند كه آب را بر روى عثمان، خليفه سوم بستند تا به شهادت رسيد؟ مگر زن و بچه عثمان تشنه نبودند؟ ما امروز مى خواهيم انتقام عثمان را بگيريم". 

از شنيدن اين سخن متحير شدم، زيرا تا به حال چنين مطلبى را نشنيده ام كه حضرت على(علیه السلام) و فرزندان او، آب را بر عثمان بسته باشند، امّا با كمال تعجّب مى بينم كه تمام سپاه كوفه اين سخن را مى گويند كه اين تشنگى در عوض همان تشنگى است كه به عثمان روا داشته اند.

عمرسعد نامه ابن زياد را به من مى دهد تا بخوانم. در اين نامه چنين آمده است: “امروز، روزى است كه من مى خواهم انتقام لب هاى تشنه عثمان را بگيرم. آب را بر كسانى ببنديد كه عثمان را با لب تشنه شهيد كردند".217 

مات و مبهوت به سوى فرات مى روم. آب موج مى زند. مأموران، ساحل فرات را محاصره كرده اند. 

عبدالله اَزْدى را مى بينم. او فرياد برمى آورد: “اى حسين! اين آب را ببين كه چه رنگ صاف و درخشنده اى دارد، به خدا قسم نمى گذاريم قطره اى از آن را بنوشى تا اينكه از تشنگى جان بدهى".218 

حالا مى فهمم كه عمرسعد روى اين موضوع تشنگى تبليغات زيادى انجام داده است. خيلى علاقه مند مى شوم تا از قصه كشته شدن عثمان و تشنگى او با خبر شوم. 

آيا كسى هست كه در اين زمينه مرا راهنمايى كند؟ به راستى، چه ارتباطى بين تشنگى عثمان و تشنگى امام حسين(علیه السلام) وجود دارد؟

ادامه_دارد…