نذر فرج

❣﷽❣

قسمت۴۴

آيا مى دانى اين سه نفر، مسيحى هستند؟ زمانى كه يك صحرا مسلمان جمع شده اند تا امام حسين(علیه السلام) را بكشند، اين سه مسيحى به كجا مى روند؟ 

همسفرم! عشق، مسيحى و مسلمان نمى شناسد. اگر عاشق آزادگى باشى، نمى توانى عاشق امام حسين(علیه السلام) نباشى. 

آنها كه به خون امام حسين(علیه السلام) تشنه اند همه اسير دنيا هستند، پس آزاد نيستند. آنها كه آزاده اند و دل به دنيا نبسته اند به امام حسين(علیه السلام)دل مى بندند. 

من جلو مى روم و مى خواهم با وَهَب سخن بگويم. 

ــ اى وهب! در اين صحرا چه مى كنى؟ به كجا مى روى؟ 

ــ به سوى حسين(علیه السلام) فرزند پيامبر شما مى روم. 

ــ مگر نمى بينى كه صحرا پر از آشوب است. سربازان ابن زياد همه جا نگهبانى مى دهند. اگر شما را دستگير كنند كشته خواهيد شد. 

ــ اين راه عشق است. سود و زيان ندارد. 

ــ آخر شما مولاى ما، حسين(علیه السلام) را از كجا مى شناسيد. 

ــ اين حكايتى دارد كه بهتر است از مادرم بشنوى. 

من نزد مادرش مى روم و سلام مى كنم. او برايم چنين حكايت مى كند: 

ما در بيابان هاى اطراف كوفه زندگى مى كرديم. چند هفته گذشته چاه آبى كه كنار خيمه ما بود خشك شد. گوسفندان ما داشتند از تشنگى مى مردند. فرزندم وهب همراه همسرش، براى پيدا كردن آب به بيابان رفته بودند، امّا آنها خيلى دير برگشتند و من نگران آنها بودم. 

آن روز، كاروانى در نزديكى خيمه ما منزل كرد و آقاى بزرگوارى نزد من آمد و گفت: “مادر اگر كارى دارى بگو تا برايت انجام دهم". 

متانت و بزرگوارى را در سيماى او ديدم. به ذهنم رسيد كه از او طلب آب كنم چرا كه بى آبى، زندگى ما را بسيار سخت كرده بود. در دل خود، آرزوى آبى گوارا كردم. ناگهان ديدم كه چشمه زلالى از زمين جوشيد. باور نمى كردم، پس چنين گفتم: 

ــ كيستى اى جوانمرد و در اين بيابان چه مى كنى؟ چه قدر شبيه حضرت مسيح(علیه السلام)هستى! 

ــ من حسين ام، فرزند آخرين پيامبر خدا. به كربلا مى روم. وقتى فرزندت رسيد; سلام مرا به او برسان و بگو كه فرزند پيامبرِ آخرالزّمان، تو را به يارى طلبيده است.   

و بعد از لحظاتى كاروان به سوى اين سرزمين حركت كرد. ساعتى بعد پسر و عروسم آمدند. چشمه زلال آب چشم آنها را خيره كرده بود و گفت: 

ــ اين جا چه خبر بوده است مادر؟ 

ــ حسين فرزند آخرين پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله) اين جا بود و تو را به يارى فرا خواند و رفت. 

فرزندم در فكر فرو رفت. اين حسين(علیه السلام) كيست كه چون حضرت عيسى(علیه السلام) معجزه مى كند؟ بايد پيش او بروم. پسرم تصميم خود را گرفت تا به سوى حسين(علیه السلام) برود. او مى خواست به سوى همه خوبى ها پرواز كند. 

دل من هم حسينى شده بود و مى خواستم همسفر او باشم. براى همين به او گفتم “پسرم! حق مادرى را ادا نكرده اى اگر مرا هم به كربلا نبرى". 

فرزندم به من نگاهى كرد و چيزى نگفت. 

آن گاه همسرش جلو آمد و به او گفت: “همسر عزيزم! مرا تنها مى گذارى و مى روى. من نيز مى خواهم با تو بيايم". وهب جواب داد: “اين راه خون است و كشته شدن. مگر خبر ندارى همه دارند براى كشتن حسين(علیه السلام) به كربلا مى روند، امّا همسر وهب اصرار كرد كه من هم مى خواهم همراه تو بيايم. 

و اين چنين بود كه ما هر سه با هم حركت كرديم تا حسين(علیه السلام) را ببينيم.232 

من با شنيدن اين حكايت به اين خانواده آفرين مى گويم وتصميم مى گيرم تا در دل تاريكى شب، آنها را همراهى مى كنم. 

گويا امام حسين(علیه السلام) مى داند كه سه مهمان عزيز دارد. پيش از اينكه آنها به كربلا برسند خودش از خيمه بيرون آمده است. زينب(سلام الله علیها)هم به استقبال ميهمانان مى آيد. اكنون وهب در آغوش امام حسين(علیه السلام) است و مادر و همسرش در آغوش زينب(سلام الله علیها). 

به خدا سوگند كه آرامش دو جهان را به دست آورده اى، اى وهب! خوشا به حال تو! و اين سه نفر به دست امام حسين(علیه السلام) مسلمان مى شوند. 

“أشهد أنْ لا اله الاّ الله و أشهد أنّ محمّداً رسول الله". 

خوشا به حال شما كه مسلمان شدنتان با حسينى شدنتان يكى بود. ايمان آوردن شما در اين شرايط حساس، نشانه روحيّه حق طلبى شماست. 

نگاه كن! آن پيرمرد را مى گويم. آيا او را مى شناسى؟  

او اَنس بن حارث، يكى از ياران پيامبر است. او نبرد قهرمانانه حمزه سيد الشّهدا را از نزديك ديده است و اينك با كوله بارى از خاطره هاى بزرگ به سوى امام حسين(علیه السلام)مى آيد. 

سن او بيش از هفتاد سال است، امّا او مى آيد تا اين بار در ركاب فرزند پيامبرشمشير بزند. 

نگاهش به امام مى افتد. اشك در چشمانش حلقه مى زند. اندوهى غريب وجودش را فرا مى گيرد. او خودش از پيامبر شنيده است: “حسين من در سرزمين عراق مى جنگد و به شهادت مى رسد. هر كس كه او را درك كند بايد ياريش كند".233 او ديده است كه پيامبر چقدر به حسين عشق مىورزيد و چقدر در مورد او به مردم توصيه مى كرد.

ادامه_دارد… 

الّلهُـمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـــرَج